Είμαστε, δεν είμαστε…

Πέσανε να με φάνε. Μετά το κείμενο για τις σχέσεις των μπαρμαναραίων, πέσανε να με φάνε, τρόπος του λέγειν, ορισμένα εκλεκτά μέλη της οικουμενικής αυτής οικογένειας, για να με πείσουν ότι… Λάθος, λάθος. Δεν προσπάθησαν να με πείσουν για κάτι συγκεκριμένο. Μου είπαν την άποψή τους όμως. Σε κάποιες περιπτώσεις, αμφέβαλα ακόμα και αν είχαν διαβάσει όλο το κείμενο, και σε κάποιες άλλες αν είχαν καταλάβει τι προσπάθησα να πω. Ξέρετε, σπάνια «κρύβω λόγια», οπότε δεν προσπαθώ να πω «άλλα», γράφοντας άλλα ή στο περίπου. Άρα, επειδή δεν έγραψα πουθενά ότι ένας μπάρμαν δεν μπορεί να έχει φυσιολογική σχέση, μην πέφτετε να με φάτε, τρόπος του λέγειν ξανά, ότι ένας μπάρμαν μπορεί να έχει φυσιολογική σχέση. Γενικά, η περίπτωση με τις σχέσεις των μπάρμαν και των λοιπών συναφών επαγγελμάτων, μου θύμισε περίπτωση “coming out of the closet”, αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το μάλλον τραβηγμένο παράδειγμα.

Μόνο σε δύο ακόμα περιπτώσεις έχω σχηματίσει ανάλογη εντύπωση. Η μια έχει να κάνει με το αυχενικό μου και τις σχετικές με αυτό ζαλάδες που με ταλαιπωρούν. Από την αρχή του Αυγούστου, εν μέσω διακοπών, αστάθειες και ζαλάδες και αδυναμία εστίασης (focus εννοώ, μην μπλεχτούμε). Δυσκολεύομαι ας πούμε να κάνω multitasking πράγματα, τουλάχιστον στον παλαβό, υπερθετικό βαθμό που τα κάνω συνήθως. Βλέπω π.χ. στο δρόμο ένα ζευγάρι ωραία βυζιά και δεν μπορώ εν κινήσει να εστιάσω να δω αν η κοπέλα έχει και ωραίο πρόσωπο… Μεγάλα προβλήματα, συμφώνησε και ο γιατρός μου. Η οδήγηση ας πούμε, είναι μια multitasking διαδικασία και όλο το καλοκαίρι οδηγώ σε μια θολή ατμόσφαιρα και τελικά με πιάνει πονοκέφαλος. Το λέω, και σε ένα συντριπτικό ποσοστό μου λένε «Ναι, ξέρω, το έχω περάσει κι εγώ». WTF? Έτσι εξηγείται γιατί σε αυτή τη χώρα υπάρχει τόσο μεγάλο κυκλοφοριακό χάος.

Η δεύτερη περίπτωση, είναι όταν ρωτούσα από εδώ κι από εκεί, για συμπληρώματα διατροφής για το γυμναστήριο. Ακόμα κι όταν η συζήτηση είχε να κάνει με απλή Whey Protein, ακόμα κι αν ήξεραν ότι τους είχα δει στα αποδυτήρια να πίνουν «το χυμό τους» όλοι έκαναν τις πάπιες. Μέχρι που άλλαξα τακτική, και το «Σκέφτομαι να πάρω…» μετατράπηκε σε «Παίρνω και…». Τσουπ! Ξαφνικά, όλοι είχαν κάποια στιγμή στη ζωή τους πάρει κάτι, από απλά χάπια αδυνατίσματος, μέχρι και απαγορευμένα πλέον σκευάσματα. Και κανείς δεν είχε πρόβλημα να το συζητήσει, αφού με ένιωθε πλέον «αδελφό», ομοιοπαθή, συνοδοιπόρο.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι είμαι πρωτοπόρος. Πρωτοπόροι ήταν ο Φρόιντ, οι αδελφοί Ράιτ (παίζεται…), ο Αϊνστάιν, ο Πιέρο Ντε Λα Φρανσέσκα. Πιστεύω όμως, ότι μας τρώνε τα κλισέ, μας λείπει η ειλικρίνεια, ότι χανόμαστε μέσα σε μια θάλασσα από σεμνοτυφίες. Καθημερινά, σε ένα κάρο θέματα, σε όλη μας τη ζωή. Πολλές φορές, αυτό γίνεται για κάποιο λόγο. Πολλές φορές, είναι απλά καλύτερα έτσι. Συνήθως βέβαια, δεν είναι καλύτερα, είναι απλά λιγότερο επίπονο. Αν όμως θεωρήσουμε ότι χρειάζεται να ρισκάρεις μια φορά για να πεις αυτό που νιώθεις ξεκάθαρα, και μαζί σου, έστω και κρυφά να μιλάνε άλλοι δέκα ή εκατό άνθρωποι, τότε, αξίζει τον κόπο.

Ε, λοιπόν, εγώ λέω ότι, το να έχεις σοβαρή σχέση με έναν/μία μπαρτέντερ, το να δεσμεύεσαι με έναν/μία σερβιτόρο/α, πρέπει να είναι ένα μεγάλο συναισθηματικό μπουρδέλο. Προφανώς απαιτεί θυσίες και δύναμη, αλλά, όπως όλα τα πράγματα που απαιτούν θυσίες και δύναμη, όταν τα καταφέρνεις αξίζουν περισσότερο. Για αυτούς τους λίγους –από όποια πλευρά κι αν βρίσκονται- που μπορούν να κάνουν τις θυσίες και έχουν τη δύναμη να τα καταφέρουν. Οι υπόλοιποι, απλά δεν προσπάθησαν αρκετά. Βεβαίως, και αυτό είναι προσωπική αντίληψη, για να μην προσπάθησες αρκετά, σημαίνει ότι δεν το ήθελες αρκετά και πάει λέγοντας. Διότι, μη γελιόμαστε παιδιά (τραγουδιστά), επί της ουσίας δεν είμαστε, ούτε αυτοί που θα θέλαμε να είμαστε, ούτε αυτοί που νομίζουμε ότι είμαστε, ούτε αυτό που νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε, ούτε τα απωθημένα μας. Είμαστε, αυτό που τελικά κάνουμε στην πράξη. Και, για να δικαιώσω και την αναγνώστρια που με αποκάλεσε «Κάρι Μπράντσο του BitterBooze», ως ένα βαθμό είμαστε ό,τι ονειρευόμαστε να κάνουμε. Αρκεί τελικά να το πραγματοποιούμε.