Το στέκι

*Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις είναι απολύτως τυχαία. Ή ίσως και όχι.

Πήγαινα εκεί από μικρός. Κάθε καλοκαίρι. Με ή χωρίς τους γονείς. Αρκεί που ήταν εκεί η γιαγιά μου. Αυτή με φρόντιζε. Πήγαινα εκεί, περίπου έως την ενηλικίωση. Δυσκολεύομαι να πω με σιγουριά πόσο καιρό καθόμουν, αλλά το σίγουρο είναι πως αυτό ήταν για μένα το καλοκαίρι. Με μάνα και πατέρα έχω γυρίσει όλη την Ελλάδα, αλλά έχω μόνο αραιές αναμνήσεις. Βέβαια, δεν φημίζομαι για τη μνήμη μου γενικά, αλλά τελικά σκέφτομαι ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία, μήτε να ακριβολογήσω, αλλά ούτε και τα πραγματικά γεγονότα. Σημασία έχει, ότι αν με ρωτήσεις που πήγαινα μικρός το καλοκαίρι, θα σου απαντήσω μονολεκτικά.

Εκεί με έμαθε ο παππούς μου να ψαρεύω, εκεί έπαιζα μπάλα στην άπλα της εκκλησίας, εκεί μας κυνηγούσε ο χασάπης ο Κατερίνης όταν του σπάσαμε τη τζαμαρία. Εκεί αγγάρευα στις δύο η ώρα το βράδυ να μου φτιάχνει η γιαγιά τις καλύτερες τηγανιτές πατάτες (στο γκάζι φυσικά), εκεί έπεσα άθελά μου στη θάλασσα βράδυ, εκεί με χτύπησε αυτοκίνητο. Εκεί έπαιζα μετά το ’87 μπασκετάκι, εκεί έκανα κωλιές με το καινούριο ποδήλατο, εκεί έφαγα για πρώτη φορά «δίπιτο», εκεί δοκίμασα μπάφο –και δεν μου άρεσε, για να ξέρετε.

Κι έπειτα, ήρθαν οι γκόμενες. Μέσα σε μια σχολική χρονιά έγινε η αλλαγή. Το ένα καλοκαίρι, μπάλα και αυτοκίνητα, το επόμενο, βυζιά και φιλάκια. Η αλλαγή ήταν ριζική. Όλα τα «παιδικά», πέρασαν σε δεύτερη μοίρα. Μαζί με τους έρωτες, άλλαξαν και οι ασχολίες, και όπως είναι αναμενόμενο σε εφηβικές ηλικίες, ήρθαν και οι ανωριμότητες, τα προβλήματα και οι διχόνοιες. Ντάξει, δεν ήρθαν μόνα τους, τα προκαλέσαμε. Γίναμε μπουρδέλο, η παρέα ψιλοχάλασε –τουλάχιστον για μένα που έγινα «αποδωπομπιαίος τράγος», που λέει και μια φίλη. Μαζί με την παρέα, χάλασε και το μέρος, ή τουλάχιστον η θέληση μου να πάω. Αλλάξανε τα κόζια, που λένε. Μεγάλωσα. Άλλαξα παρέες, και δεν τις παρατούσα πλέον για να πάω εκεί το καλοκαίρι. Ήθελα να πάω αλλού. Και είχα να πάω αλλού. Και πήγαινα αλλού. Και δεν ξαναπήγα για καλοκαίρι εκεί.

Και τι μας τα λες αυτά, θα αναρωτηθείτε. Πολυλογώ ως συνήθως, για να πω ένα απλό πραγματάκι. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις αλλάζουν. Οι επιθυμίες και τα στιλ μεταβάλλονται. Αυτό που είναι κραταιό, φεύγει, και κάτι άλλο παίρνει τη θέση του. Ισχύει στα γούστα μας, ισχύει στα πράγματα που είναι στη μόδα, ισχύει συχνά και χωρίς να το διαλέξουμε. Είτε προσαρμόζεσαι στα νέα δεδομένα και αλλάζεις συνήθειες, είτε τα απορρίπτεις και πας παρακάτω.

Όλα αυτά, με αφορμή ένα μπαρ. Άλλαξε στέγη ο Γιάννης -see what I did there?- και άλλαξε η ζωή μας. Είναι, λέει, το ίδιο. Τι κι αν έχει ένα σεκιουριτά στην πόρτα. Τι κι αν δεν μπορείς να φοράς ότι λάχει. Τι κι αν οι μισές γκόμενες στραφταλίζουν σα γυαλομαμούνες. Τι κι αν πρέπει να κάνεις πλάνο για το πώς θα φτάσεις, που θα παρκάρεις, πως θα φύγεις. Πώς θα γίνει ρε φίλε στέκι αυτό το μαγαζί;

Photo by Artemis Tsipi

Στην αρχή τα έλεγα όλα αυτά φανατικά, σίγουρος για την άποψή μου και «υποβασταζόμενος» από τις απόψεις των γύρω μου, που συμφωνούσαν. Η αλήθεια είναι πως μου είναι δύσκολο να πάω. Το τυχαίο, άμα βολτάρεις στο Κέντρο με σαγιονάρα και βερμούδα, δεν είναι εφικτό. Και ακόμα και τις φορές που προσπάθησα, αρκετά σθεναρά, έπεσα σε τοίχο από τους φίλους. Μια ο Γιάννης δεν μπορεί, μια ο κώλος του πονεί -see what I did there? #2. Στην πορεία, άρχισα να το βλέπω κάπως αλλιώς.

Οκ, δεν θα γίνει το στέκι μας. Ταφ λακ, που λένε και στο χωριό μου. Το στέκι το κάνουν οι άνθρωποι. Αν οι άνθρωποί σου για «χ» λόγους δεν έρχονται στο «χ» μπαρ –see what I did there? #3- δεν θα πας και συ. Αλλά μην είσαι απόλυτος. Για κάποιους αυτό το μπαρ, που εσένα σε ζορίζει, είναι του στιλ τους. Για κάποιους είναι το στέκι τους. Μεθαύριο, θα βρεις πάλι και συ το δικό σου. Θα ενώσεις τους φίλους σου ξανά και θα τους χαίρεσαι όλους μαζί, φυσικά και αυθόρμητα. Μέχρι τότε, πέρνα καμιά φορά να δεις το φιλαράκι σου.

Photos by Artemis Tsipi and Thimios Voulgaris