Fuckin fuckin fuck fuck

Αλκοόλη και μαλακίες. Αυτή τη φορά η στήλη δεν έχει σχέση με ποτά, ούτε με μπάρμαν, ούτε με γκαρσόνες. Ποιος ασχολείται με αυτά όταν γύρω μας υπάρχει αυτή η κατάσταση. Αυτό το αίσχος. Αυτή η κατάντια. Η γελοιότητα, η υποκρισία, το όνειδος. Παντού Χριστούγεννα. Μπάλες, κορδέλες και φωτάκια.

Δεν μου φταίνε μόνο τα Χριστούγεννα. Μου φταίνε όλες οι γιορτές, πρωτοχρονιά, φώτα, Πάσχα, βία τη γλιτώνουν οι μονοήμερες και ο 15αύγουστος επειδή είναι καλοκαίρι -και το καλοκαίρι χου γκιβς ε φακ. Δεν είναι καν θρησκευτικό το ανάθεμά μου. Όχι ότι δεν θα μπορούσε. Θα μπορούσε κάλλιστα, απλά δεν είναι. Αν έπρεπε να το περιγράψω με επίθετο, θα το έλεγα μάλλον κοινωνικό. Ή κοινωνιολογικό. Ή ανθρώπινο. Ναι, αυτό είναι. Ανθρώπινο ανάθεμα.

Είναι 7παρά, απόγευμα Δευτέρας. Χτες κοιμήθηκα στραβά –πριν κοιμηθώ ήμουν στραβωμένος. Και κοιμήθηκα και στραβά –κατά τη διάρκεια του ύπνου, δεν ήμουν ίσιος και πιάστηκα. Φυσικά ξύπνησα στραβά. Βαρύτερη έκφραση θέλω, ναι, να τη, ξύπνησα στραβωμένος. Τι θέλετε μωρέ όλοι χριστουγεννιάτικα, σκέφτηκα. Και έπειτα κατάλαβα. Δεν φταίνε οι όλοι που θέλουν, ούτε φταίνε αυτά που θέλουν. Φταίνε μόνο τα χριστουγεννιάτικα.

Δεν χρειάζεται να συμφωνείτε. Εδώ εγώ καμιά φορά δεν συμφωνώ με αυτά που λέω. Ή τέλος πάντων, προσπαθώ να μη συμφωνώ, αλλά μετά από λίγο αναγκάζομαι να υποκλιθώ στην ανωτερότητά μου. Υπάρχουν κάποιοι που κάπου εδώ θα σταματούν την ανάγνωση πλημμυρισμένοι από αγανάκτηση του είδους «Δεμπαναλές (μωρή ψωνάρα) εγώ τα Χριστούγεννα τα λατρεύω» Είναι οι ίδιοι που τα λένε Xmas στο φέισμπουκ. Που έχουν δεντρίσει από τις 20 Νοέμβρη, με Ω-έλατο κοντό και πλαστικό, να φαίνονται τα ψεύτικα μεταλλικά ποδάρια και δεν μας νοιάζει που είναι σασάιμποργκ.

Υπάρχουν και κάτι άλλοι, που δεν γουστάρουν τα Χριστούγεννα, γιατί έχουν ψυχολογικά. Δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα, τα σιχαίνομαι λέει ο άλλος. Και γιατί αυτό; Δεν μου αρέσουν, μελαγχολώ. Μελαγχολείς επειδή είναι μελό τα μελομακάρονα; Δεν μπορεί, κάτι παραπάνω θα είναι. Ε, ναι, θυμάμαι, νομίζω, ίσως, να, ήταν Χριστούγεννα όταν χώρισαν οι γονείς μου. Τώρα μάλιστα. Κακές αναμνήσεις. Κατανοητόν. Αλλά όχι αρκετό, περάστε έξω.

Ανέφερα την ώρα γιατί μετά από τρεις εσπρέσο φρέντο σκέτους, αναρωτιόμουν αν πρέπει να με κεράσω ένα ποτό. Τώρα πια είναι δέκα και μισή, μου ‘χει τελειώσει το Cocchi, η τεκίλα, τα μπίτερς. Τα χέρια μου είναι δεμένα. Αυτή η custom Μαργαρίτα με Μεσκάλ, τριπλ-σεκ και σιρόπι αγαύης κάτι λέει βέβαια, αλλά μετά θα πρέπει να ακολουθήσει σκέτο Μεσκάλ και σε λίγο θα νομίσετε ότι τη στήλη τούτη τη γράφει ο Μπάγκος. Τώρα είναι πια αργά. Τι λέγαμε λοιπόν;

Α, ναι, πόσο κουραστικά είναι τα Χριστούγεννα. Αυτή η ανάγκη να «γιορτάσουμε», να «ξεσκάσουμε». Αυτό το «ντε και καλά να περάσουμε ωραία γιορτιάρες μέρες» Και πάρε πάρτι, εκδηλώσεις, ποτά, μαγαζιά, ξενύχτια, μεθυσμένοι στο δρόμο, θείες, ξαδέλφια, παππούδες και γιαγιάδες, τραπεζώματα, γαλοπούλες. Και μπάλες, και κορδέλες, και περισσότερες μπάλες, λες και οι δικές μας οι πρησμένες δεν είναι αρκετές.

Μέχρι τώρα πρέπει να έχουν κανονικά λακίσει και κάμποσοι ακόμα αναγνώστες. Δεν πειράζει, δεν τα γράφω για να κάνω φίλους. Τα γράφω για να γίνω αντιπαθής. Γαμώ τα κλαμπ και τα ρεβεγιόν και τα στολίσματα και τα «καλά» ρούχα και τα καθώς πρέπει και τα δήθεν χαμόγελα. Γαμώ τα δώρα και τα δωράκια, γαμώ και το κρύο και τις βροχές και τα χιόνια και τα ελάφια με τις κόκκινες μύτες –τα άλλα δεν φταίνε τίποτα, γαμώ και τον αγιοβασίλη και τα ξωτικά του.

Δεν είμαι κακόχρονος, ούτε σκατόψυχος. Έχω μόνο μια απορία. Όλη τη χρονιά τι κάνεις ρε μάγκα και χρειάζεσαι τα όποια Χριστούγεννα για να περάσεις καλά; Πρέπει να νιώθεις πολύ σκατά, καταπιεσμένος όσο δεν παίρνει, για να έχεις τόση ανάγκη να «το ρίξεις έξω» Δεν λέω απαραίτητα ότι είμαι ο γαμάτος που περνάει πάντα καλά. Λέω όμως να τα βρεις με τη ζωή σου, την καθημερινή με ό,τι σκατά κι αν σου φέρνει. Τόσο, ώστε να νιώθεις καλά με αυτό που ζεις και να μην χρειάζεσαι κανένα Χριστούγεννο ή Πάσχατο ως αφορμή για να περάσεις καλά.

Για όσους φύγαν νωρίς από αυτό το κείμενο, καλές γιορτές. Για όσους έμειναν, καλό καλοκαίρι. Για όσους συμφωνούν, καλή ζωή.

All photos by Lefteris Valmas