Οπότε;

Του έλεγε ο πατέρας του, για να τον αποτρέψει να δοκιμάσει ναρκωτικά, μια ιστορία. Πάει ένας σε ένα μπαρ, κάθε μέρα μετά τη δουλειά, και πίνει ένα ποτηράκι κρασί. Μια μέρα με σκοτούρες, που ‘πέσαν τα καράβια του έξω, πάει σε μαύρα χάλια και ο μπάρμαν του λέει «Να σου βάλω κάτι βαρύτερο να σε πιάσει;» Και ξεκίνησε να πίνει ουίσκι. Έτσι, του έλεγε ο πατέρας του, γίνεται και με τα ναρκωτικά. Αν κάνεις χαλαρά μπαφάκια, χωρίζεις με τη γκόμενα και ψάχνεις κάτι βαρύτερο. Να σε πιάσει.

Το κατάλαβε. Δεν έπεσε ποτέ στα ναρκωτικά. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβει επίσης ότι ο δάσκαλος που δίδασκε, κατέβαζε δυο μπουκάλια κρασί και πέντε ουισκάκια τις καθημερινές στην καθισιά του. Τώρα πίνει κι αυτός. Όχι κάτι τρομερό, αλλά να, μια στο τόσο ένα ποτάκι δεν το θέλει απλά, το λαχταράει. Όταν μάλιστα έχει καμιά σκοτούρα, λέει να πιει μερικά παραπάνω, να μη μπορεί να σκεφτεί. Να πιει, ώσπου να κοιμηθεί. Δεν τα καταφέρνει πάντα. Και σκέτο οινόπνευμα να πιεις, λύση δεν θα βρεις ως δια μαγείας στα προβλήματά σου. Η Αθήνα θα είναι και την άλλη μέρα εκεί, ο ΟΑΕΕ ή πώς στον πούτσο λέγεται, επίσης. Το τηλέφωνό του θα χτυπάει, η μάνα του θα τον ψάξει, ο λογαριασμός θα περάσει από τη χαραμάδα της πόρτας, το σπίτι (δεν) θα είναι πάντα άδειο.

Οπότε; Πρέπει να δοκιμάσει να κλάψει. Το πιθανότερο είναι ότι δεν θα το καταφέρει έτσι κι αλλιώς. Θα παραμείνει σκυθρωπός, κάνοντας τις ζάρες στο κούτελό του μόνιμες. Δεν τον απασχολεί, όπως δεν σε απασχολεί να πλύνεις τα δόντια σου όταν είσαι πιτσιρίκος. Θα δοκιμάσει τα πάντα, μοναξιά, τραγούδια, ακόμα και ποιήματα του Πατρίκιου που πάντα τον χτυπάνε κατευθείαν στο σπάσιμο που έχει στραβοκολλήσει στο δεξί του χέρι. «Όχι από μπουνιά, από λάθος μπουνιά» του είχε πει το χρυσαυγιτοειδές με τον τίτλο του Εκπαιδευτή στη σχολή πολεμικών τεχνών. Ναι, από λάθος μπουνιά, αλλά τη δουλειά της την έκανε. Μια την πλήρωσε ο καναπές, μια η πόρτα, μια ο τοίχος, μια ο αγενής τύπος που αποφάσισε να απλώσει το νταηλίκι του στην αστική άσφαλτο.

Από το ποτό, στο κλάμα, στις μπουνιές. Μα αν σηκώσεις το χαλάκι, λίγα από αυτά που τόσο καιρό κρύβεις από κάτω, θα ξεπροβάλλουν. Θα σε κοιτάξουν ξανά στα μάτια, υποτιμητικά, σκουντώντας το ένα το άλλο και γελώντας εις βάρος σου. Πρόθυμα θα ξαναμπούν κάτω από το χαλί σαν βάλεις τις φωνές. Δεν έχουν αντίρρηση τα ζόρια να ζήσουν για λίγο ακόμα εκεί. Ξέρουν ότι σύντομα θα ξαναβγούν. Ξέρουν ότι όταν γίνει αυτό θα σε δαγκώσουν με δόντια μεγαλύτερα από αυτά που είχαν πριν. Ξέρουν ότι μπορούν να σε πονέσουν περισσότερο. Και συ είσαι έτοιμος να τα τινάξεις όλα στον αέρα. Πάντοτε είναι πιο εύκολη η καταστροφή από τη δημιουργία. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Θα τη χρειαστείς όπως και να ‘χει.