Bar Convent Berlin: Τα προϊόντα που κέρδισαν την προσοχή μας

Ακριβώς πριν ένα μήνα, γράφαμε για τις εντυπώσεις μας από το ετήσιο BCB στο Βερολίνο , το περιώνυμο Bar Convent Berlin και κλείναμε το κείμενο υποσχόμενοι μία πιο βουτηγμένη στο… booze συνέχεια. Αργήσαμε λίγο, αλλά… a Bitterboozer always pays his debts!

Από όλα τα περίπτερα, περιδιαβαίνοντας όλους τους διαδρόμους, πιάνοντας κουβέντα με Μεξικανούς, Γάλλους, Ιταλούς, Αμερικανούς, Σκοτσέζους, Ιρλανδούς, Γερμανούς, Ιάπωνες και μερικούς ακόμα που Αγγλοσάξονες δεν ήταν, αλλά η περασμένη ώρα και τα διαδοχικά tasting δεν επέτρεπαν αναγνώριση και εντοπισμό της προφοράς τους, υπήρξαν, είναι αλήθεια, κάποια αποστάγματα που μας έκαναν μεγαλύτερη εντύπωση, όχι απαραίτητα επειδή ήταν καλύτερα, αλλά επειδή είχαν κάτι το ιδιαίτερο που μας επιτρέπει, εβδομάδες μετά, να τα θυμόμαστε ακόμα. Αυτά ακριβώς θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε εδώ.

Τι θα λέγατε για ένα single malt whisky από τη… Ρουμανία; Peated cask strength με 63% αλκοολικούς βαθμούς παρακαλώ. Και την τουριστική ονομασία Carpathian επίσης – μόνον ο Κόμης Δράκουλας λείπει από την ετικέτα. Σας ακούγεται πολλά υποσχόμενο; Ε, δεν ήταν!

Διασχίζουμε ωκεανούς (θαλάσσιους, όχι οινοπνεύματος) και αποβιβαζόμαστε στην Αυστραλία, εκεί που το blend Tokay Barrel του brand Morris ωριμάζει σε βαρέλια γαλλικής δρυός, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί για ερυθρούς οίνους στο παρελθόν. Αξιοπρεπές blend, αλλά αν θέλετε οπωσδήποτε κάτι από τη μακρινή Ωκεανία, προτιμήστε το Hobart ή, αν δυσκολευτείτε να το εντοπίσετε, αναζητήστε το Sullivans Cove ή το Hellyers Road – και τα δύο από την Τασμανία -μπορεί να μην είναι τα πιο ωραία ουίσκι που έχετε πιει, αλλά σίγουρα θα είναι από τα πιο ιδιαίτερα! Αντίθετα, αποφύγετε το παντελώς ανέμπνευστο Starward που επίσης παρουσιάστηκε στο φετινό Bar Convent Berlin.

Για τους φίλους του Ιρλανδέζικου whiskey ενδιαφέρον σίγουρα παρουσιάζουν οι δύο νέες ετικέτες του McConnell, που επαν-ιδρύθηκε το 2020. Αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι μοιράζονται το ίδιο όνομα με τον περίφημο 81χρονο Αμερικανό Γερουσιαστή που έγινε viral μέσα στο 2023 λόγω των περίφημων freeze moment που τον χαρακτηρίζουν, όταν κάποιος του υποβάλει μία πιο απαιτητική ερώτηση, τα δύο McConnell (και κυρίως το Sherry Cask Finish με τους 46 αλκοολικούς βαθμούς) αξίζουν τον κόπο και όχι μόνο λόγω της πολύ καλαίσθητης φιάλης τους. Ο οίκος ουσιαστικά μετρά 250 χρόνια ζωής, πλην όμως διάφορες ατυχίες στις αρχές του 20^ου αιώνα και, ασφαλώς, η περίφημη ποτοαπαγόρευση, έβαλαν λουκέτο και σε αυτό το αποστακτήριο, κάποια στιγμή τη δεκαετία του 1930. Πρόσφατα, όμως, έγινε ένα «legend restoration», όπως σημειώνει και το marketing τμήμα της Belfast Distillery Co που έχει πάρει τα δικαιώματα του brand και μάλιστα δείχνει να πιστεύει πολύ σε αυτό: 22,3 εκατομμύρια λίρες έχουν επενδυθεί στο σύγχρονο αποστακτήριο στο Μπέλφαστ, που λειτουργεί και ως visitor center και φιλοδοξεί να φιλοξενήσει 100.000 επισκέπτες το 2024! Από τις ετικέτες που έχει νόημα να παρακολουθούμε…

Όσον αφορά τα δημοφιλή, πλέον, και στη χώρα μας, Teeling, συγκρατήστε το Rising Reserve Series 2 – αν με το καλό φτάσει στη χώρα μας (η παραγωγή μετρά μόλις 6.000 μπουκάλια, αξίας 210 ευρώ έκαστο) θα είναι το πλέον παλαιωμένο Teeling, τουλάχιστον από τα άλλα δώδεκα που θυμάμαι εγώ: 21 χρόνια είναι αυτά και, όπως όλοι γνωρίζουμε, στα ουίσκι η ηλικία ΔΕΝ είναι απλά ένας αριθμός! Από τα καλύτερα ουίσκι που έσταξαν στο Bar Convent Berlin!

Αποκαλυπτήρια για το κλασικό -και πολύ καλό- λικέρ κεράσι Heering, που μπορεί να εμφιαλώνεται από το 1818, αλλά φέτος λανσάρεται με ίδιο περιεχόμενο μεν, αλλά ολοκαίνουριο μπουκάλι, εμπνεύσεως της Ολλανδικής εταιρείας De Kuyper Royal Distillers που το απέκτησε πριν από έξι χρόνια!

Ένα από τα πιο συμπαθητικά, ήπια, απαλά αλλά και οικονομικά τζιν, το Whitley Neill, μπορεί να εμφανίστηκε μόλις το 2005, αλλά παράγεται στο πρώτο αποστακτήριο για τζιν που λειτούργησε ποτέ στο Λονδίνο το 19^ο αιώνα, το εύγλωττα βαφτισμένο… City Of London Distillery. Λες και τα 22 διαφορετικά τζιν που κυκλοφορούν με το logo Whitley Neill δεν ήταν αρκετά (από ραβέντι & πιπερόριζα χωρίς αλκοόλ, μέχρι τζιν με γκουάβα και… μπανάνα), παρουσιάστηκε και ένα ακόμα (23 σύνολο, χωρίς να μετράμε τα όσα έχουν καταργηθεί στο μεταξύ) που όμως σίγουρα δεν μας ήταν απαραίτητο: εμπνευσμένο από τα αφρικανικά περιβόλια με τις μυρωδάτες κερασιές, το Black Cherry Gin έρχεται να καλύψει ένα κενό στα infused gin που μάλλον δεν υπήρχε, διότι κανείς δεν ενδιαφερόταν να δοκιμάσει!

Από την ίδια εταιρεία, την Halewood Artisanal Spirits, παρουσιάστηκε και ένα ακόμα «επώνυμο» ουίσκι, το δεύτερο που βγαίνει στην αγορά αφιερωμένο στο ιρλανδέζικο folk rock συγκρότημα των Pogues. Αυτή τη φορά φέρει τον τίτλο “Streams Of Whisky” (δανεισμένο από το αξέχαστο τραγούδι που περιλαμβανόταν στο ντεμπούτο άλμπουμ τους το 1984) και στην όχι ιδιαίτερα ελκυστική… μωβ φιάλη, διαβάζουμε ότι είναι «a high malt blend of whiskies distilled in Ireland and in the UK» – όχι αυτό ακριβώς που λέμε «ξεκάθαρη αναφορά περιεχομένου». Καλύτερα βάλτε να ακούσετε ξανά το άλμπουμ του γκρουπ “Red Roses For Me”.

Επόμενη στάση: Μεσόγειος! Πάμε Ιταλία και συγκεκριμένα στην… ItalSpirits που στο Βερολίνο παρουσίασε όλα και όλα τρία ποτά: το αγαπημένο στη χώρα μας Italicus (περγαμόντο και ξερό ψωμί – άντε να το εκτιμήσουν οι κεντροΕυρωπαίοι και οι Σκανδιναβοί) καθώς και τα δύο υπέροχα απεριτίβο Savoia: το εθιστικό Americano Rosso, ένα bitter 2-σε-1 που συνδυάζει την πικράδα ενός Campari με τις γλυκές νότες ενός κόκκινου βερμούτ, αλλά και το ολοκαίνουριο Orancio, που, έπειτα από τα σταφύλια της γείτονος, έρχεται να εκμεταλλευτεί τα πορτοκάλια, παρέα με το orange wine της! Το Orancio είναι ίσως λίγο πιο καλοκαιρινό (αν και ταιριάζει πολύ σε μία «πειραγμένη» μαργαρίτα), αλλά το Savoia Americano Rosso μπορεί κανείς να το απολαύσει είτε σε πιο ήπια νεγκρόνι/μπουλεβαρντιέ, είτε σκέτο με πάγο, ανεξαρτήτως εποχής. Σε κάθε περίπτωση… καλώς μας ήλθε και καλώς να μείνει κοντά μας!

Αντί για άλλη αναφορά στο ισπανικό brand Latin Gin, θα σας παραθέσω τα ονόματα των προϊόντων του: Latin Lover, Latin Beach, Latin Secco, Latin Spice. Εκτός του ότι μοιάζει σαν τετραμελές girl band, πραγματικά δεν έχει καμία τύχη, ειδικά όταν λίγα περίπτερα πιο δίπλα μας περιμένει το επίσης ισπανικό, αλλά πραγματικά εύγευστο τζιν Le Tribute (μην σας ξεγελά το όνομα: δεν είναι γαλλικό!)

Gin και από την… Εσθονία, με το τίμιο brand Liviko, που έχει φτιάξει πολύχρωμες φιάλες για τα hipster bar, αλλά ίσως πρέπει να βελτιώσει λίγο (έως αρκετά) ακόμα το περιεχόμενό τους!

Αν μιλάμε για κονιάκ, στο περίπτερο του Camus, μπορείς να κακομάθεις την παλέτα σου με μερικά από τα πιο ραφιναρισμένα αποστάγματα που κυκλοφορούν εκεί έξω, αν, πάλι, το ζητούμενο είναι τα premium βερμούτ, τότε επιβάλλεται να πούμε ένα ‘’buona sera’’ στον καλοντυμένο μπαρτέντερ που περιμένει χαμογελαστός κάτω από το σήμα της Cocchi, ενώ το ίδιο μπορεί να πει και ένας φίλος του μπέρμπον που θα ξαποστάσει για λίγο στον πάγκο του Michter’s. Αν, πάλι, προτιμάτε αμερικανικό ουίσκι σικάλεως, αν δείτε το λογότυπο Sagamore… δεν πρόκειται να απογοητευτείτε!

Μην ξεχνάμε, εντούτοις, ότι στο φετινό Bar Convent Berlin, τα αποστάγματα από το Μεξικό είχαν, κυριολεκτικά, την τιμητική τους. Παντού τεκίλες και μεσκάλ, λοιπόν, και αν θέλετε να εντυπωσιάσετε τους φίλους σας με brand που ακόμα σίγουρα δεν είναι ευρέως γνωστά στη χώρα μας, συγκρατήστε τα παρακάτω:

Los Siete Misterios mezcal

Hussong’s MR tequila

Pacific & Lime tequila

Nucano mezcal

El Tequileno tequila

Ένα από τα hard-to-find αποστάγματα που είχα την τύχη να δοκιμάσω ήταν το 15άρι Remus Gatsby Reserve, ένα bourbon που σε μετέφερε και από τη φιάλη αλλά και από το άρωμα στα ξέφρενα Νεουορκέζικα πάρτι του μεσοπολέμου. Σύκο στη μύτη, καραμέλα, σταφίδες και πεκάν στον ουρανίσκο και μία δόση καπνού στην επίγευση με έκαναν να ψάχνω παντού μετά να το αγοράσω, αλλά μάταια: μόνον Αμερική κάποιες ξεχασμένες φιάλες διαθέσιμες και με τιμές που ξεκινούν από τα 200 δολάρια, αλλά ενίοτε ξεπερνούν και τα 400. Βγαίνοντας έξω από το Messe Berlin, το κρύο του βερολινέζικου Οκτωβρίου με χτυπάει στο πρόσωπο. Θυμάμαι τη φράση του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ: «η ζωή ξεκινά από την αρχή, όταν πιάνει το πρώτο κρύο του φθινοπώρου».

Παίρνω το δρόμο του γυρισμού. Σκέφτομαι ότι είναι αδύνατον να δοκιμάσεις τα πάντα σε ένα τέτοιο τριήμερο, ακόμα και δεν κάνεις τίποτε άλλο από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Είναι επίσης δεδομένο ότι ξεχνάω αρκετά που δοκίμασα και δεν θα έπρεπε να είχα ξεχάσει, αλλά… για να παραφράσω το περίφημο ρητό για τα 60s, «αν θυμάσαι τα πάντα για το Bar Convent Berlin, τότε μάλλον δεν ήσουν στο Bar Convent Berlin».