Όλη η αλήθεια πίσω από το Blue Curacao και την ιστορία του

Έγινε σύμβολο μιας ολόκληρης (αλκοολικής) περιόδου. Λατρεύτηκε στα απανταχού μπαρ, εστιατόρια και ξενοδοχεία από τους μπαρτέντερ και τους καλεσμένους τους των δεκαετιών ’70 – ’90. Μια περίοδος που έγινε γνωστή για τα γλυκερά και κιτς ποτά με τα περίεργα ονόματα, τα μακριά καλαμάκια και τις τεράστιες γαρνιτούρες. Και μπορεί ελάχιστοι να γνωρίζουν πως πήρε το όνομα του από το νησί που σύμφωνα με πηγές παράχθηκε για πρώτη φορά, αλλά το Blue Curacao, ουσιαστικά αποτέλεσε μια από τις ελάχιστες αφορμές για να «ακουστεί» το μικρό νησιωτικό κράτος του ολλανδικού Βασιλείου των Κάτω Χωρών.

Η «ευρωπαϊκή» ιστορία του νησιού Curacao ξεκινά γύρω στο 1500 όταν αποικείται για πρώτη φορά από Ισπανούς, οι οποίοι φέρνουν μαζί τους, μεταξύ άλλων, και σεβιλιάνικα πορτοκάλια για καλλιέργεια. Η προσπάθεια αυτή δεν απέδωσε τους αναμενόμενους καρπούς, κατάφερε όμως να δημιουργήσει ένα υβρίδιο πορτοκαλιών, τα επονομαζόμενα laraha, τα οποία φημίζονται για τα αρωματικά αιθέρια έλαια που βρίσκονται στη φλούδα των Citrus × aurantium subsp. currassuviencis, όπως είναι η επιστημονική τους ονομασία και την πικρή τους γεύση.

Με την αλλαγή όμως στην καλλιέργεια των πορτοκαλιών στο νησί, ήρθε και η αλλαγή στην κυριαρχία του, ως συνέπεια της λήξης του Ογδοηκονταετή πολέμου και της ανεξαρτητοποίησης της Ολλανδίας από το πάλαι ποτέ ισχυρό βασίλειο της Ισπανίας. Και μπορεί το Curacao να μην αποτέλεσε ποτέ πρώτη επιλογή για τους Ευρωπαίους αποίκους λόγω της έλλειψης σε κοιτάσματα χρυσού, αλλά ανέκαθεν υπήρξε σημαντικό κέντρο εμπορίου, ειδικά από τη στιγμή της δημιουργίας του λιμανιού του Βίλεμσταντ κι έπειτα. Φαίνεται μάλιστα πως, ειδικά οι πειρατές της Καραϊβικής το χρησιμοποίησαν ουκ ολίγες φορές ως βάση και ορμητήριό τους.

Η ιστορία του πρώτου Blue Curacao

Παρόλα αυτά, τα ίχνη των πρώτων προϊόντων εκχύλισης της φλούδας του πορτοκαλιού laraha σε αλκοόλ χάνονται κάπου μεταξύ Curacao και Άμστερνταμ, στην εμπορική διαδρομή δηλαδή που χρησιμοποιούσε η Dutch West India Company, μία εκ των σημαντικότερων ευρωπαϊκών εμπορικών εταιρειών, στα τέλη του 19^ου αιώνα.

Η εταιρεία Bols λέγεται πως διατηρούσε μετοχές στην Dutch West India Company, έτσι, φημολογείται πως έφερε πίσω στην Ολλανδία έλαιο από τη φλούδα των πορτοκαλιών laraha και έφτιαξε τα πρώτα Blue Curacao. Και μια άλλη όμως εταιρεία, η εβραϊκή Senior & Co, διεκδικεί την πατρότητα των λικέρ, ενώ έχει κερδίσει το δικαίωμα αναγραφής της λέξης ‘’genuine’’ στην ετικέτα των λικέρ Curacao της.

Στη συνηθισμένη διαδικασία παραγωγής των λικέρ Curacao στο νησί, τα πορτοκάλια laraha κόβονται από το δένδρο πριν ακόμα ωριμάσουν, οι φλούδες τους αφαιρούνται και αποξηραίνονται και εκχυλίζονται σε ουδέτερη αλκοόλη, πριν αυτή επαναποσταχθεί για να συγκεντρώσει το άρωμα και τη γεύση τους. Πριν την εμφιάλωση το προϊόν χρωματίζεται με τεχνητή, κυρίως μπλε βαφή, δημιουργώντας το ιδιότυπο αυτό λικέρ, το οποίο βγαίνει και σε άλλα χρώματα (!), αλλά πωλείται φυσικά και αχρωμάτιστο.

Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, το Blue Curacao έχει γεύση και άρωμα από αυτά τα πικρά πορτοκάλια και μόνο, άσχετα από το χρώμα του το οποίο ταυτίστηκε και παραπέμπει στην κακόφημη εκείνη εποχή της αναμειγνυολογίας που μαζικοποίησε την αγορά των κοκτέιλ, πλημμυρίζοντας την με πρώτες ύλες κατώτερης ποιότητας και αδιάφορης χρησιμότητας. Ακόμη αναρωτιόμαστε άλλωστε για το λόγο που μπορεί κάποιος να θέλει να πιεί κάτι… μπλέ. Και μην παρασύρεστε από την ατυχή στιγμή του Don Draper στην έκτη σεζόν του Mad Men, όπου του σερβίρουν ένα Blue Hawaiian. Ο Don ήταν πάντα οπαδός του καλοφτιαγμένου Old-Fashioned.