«Σεβασμός στο φυτό, σεβασμός στον χρόνο»: ο Enrique de Colsa και η φιλοσοφία της τεκίλας The Lost Explorer

Read this post in English

Ο θρυλικός maestro tequilero Enrique de Colsa μιλά για τη συνεργασία του με το The Lost Explorer, τη φιλοσοφία πίσω από τη νέα τεκίλα του brand και τον σεβασμό που οφείλει κάθε παραγωγός στο φυτό της αγαύης και στον χρόνο.

Έχοντας στην πλάτη του περισσότερες από δύο δεκαετίες ως επικεφαλής παραγωγής ενός από τα μεγαλύτερα και πιο αναγνωρισμένα brand τεκίλας, με συνέπεια, σταθερότητα, αλλά και σπουδαίες καινοτομίες, απολαμβάνει, per se, σεβασμό και εκτίμηση σε έναν χώρο άκρως ανταγωνιστικό. Έναν χώρο ο οποίος τα τελευταία αρκετά χρόνια έχει στραμμένα όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του. Ο Enrique de Colsa ανέλαβε λίγους μήνες πριν την «τεχνική ηγεσία» της ομάδας του The Lost Explorer και δημιούργησε για αυτήν την πρώτη της τεκίλα, μια είδηση που έκανε αρκετό θόρυβο όταν μαθεύτηκε. Πρόσφατα βρέθηκε και στην Ελλάδα, όπου είχα τη χαρά να τον συναντήσω και να κουβεντιάσω μαζί του.

Το The Lost Explorer δημιουργήθηκε το 2016, από τον Ντέιβιντ Μάγιερ ντε Ρότσιλντ —της γνωστής οικογενείας— ως ένα άκρως περιβαλλοντικά συνειδητοποιημένο brand μεσκάλ. Η προσέγγιση του brand συμπεριλάμβανε βιώσιμη καλλιέργεια, κοινωνική υπευθυνότητα και σεβασμό στην κοινότητα και στο περιβάλλον. Κάπως έτσι ξεκίνησε από την Οαχάκα, εμφιαλώνοντας τρεις διαφορετικές εκφράσεις μεσκάλ, από τρεις διαφορετικές ποικιλίες αγαύης· Espadín (Agave angustifolia), Tobalá (Agave potatorum) και Salmiana (Agave salmiana).

Από το ιβέντ του brand στην Αθήνα

Πριν το brand συμπληρώσει δεκαετία, ελήφθη η απόφαση για επέκταση του portfolio του The Lost Explorer στην άκρως ανταγωνιστική αγορά της τεκίλας. Ο Enrique de Colsa αποτελούσε ιδανική επιλογή και όντως, έγινε μέλος της ομάδας, όχι απλώς ως maestro tequilero, αλλά ως συνοδοιπόρος στο όλο εγχείρημα, αφού όπως ο ίδιος εξομολογείται, είχε ήδη ετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για μια τεκίλα από τα Lowlands —κάτι που πάντα ήθελε— η οποία θα παράγεται σε ένα αποστακτήριο που θα επικεντρωνόταν στην παραγωγή της, χωρίς πολλά άλλα brand στον παραγωγικό της προγραμματισμό (τα περισσότερα αποστακτήρια στο Μεξικό παράγουν δεκάδες διαφορετικά brand, είτε για τους ίδιους, είτε και για άλλες εταιρείες). Κάπως έτσι λοιπόν, η ομάδα της The Lost Explorer έμαθε για τα σχέδιά του και του πρότεινε να τα υλοποιήσουν παρέα. Όπερ και εγένετο. 

Δοκίμασα την The Lost Explorer tequila blanco Edición No.1, στο πρόσφατο ιβέντ που διοργάνωσε η εταιρεία Δυναμική ΑΕ, προς τιμήν του οποίου ταξίδεψε ο Enrique de Colsa από το Μεξικό μέχρι την Αθήνα. Πιστέψτε με, δεν ήταν απλώς μια όαση μπροστά σε αρκετές νέες τεκίλες που κυκλοφορούν στην αγορά, αλλά και από μόνη της μια εξαιρετική έκφραση αποστάγματος αγαύης. Ο συνομιλητής μου την περιγράφει ως μια τεκίλα με αυθεντικό χαρακτήρα, η οποία αναδεικνύει την ίδια την αγαύη, όπως και το terroir των Lowlands. Η γευστική της ταυτότητα ισορροπεί ανάμεσα στο φυτικό και το ορυκτό στοιχείο, με μια ελαφριά γλυκιά πικάντικη νότα στην επίγευση. 

Μάλιστα υπογραμμίζει πως τόσο στην τεκίλα, όσο και στην παραγωγή του μεσκάλ, υπάρχει απόλυτη ευθυγράμμιση του brand ως προς ένα πολύ σημαντικό στοιχείο· τον αμέριστο σεβασμό προς τη φύση και τον χρόνο που απαιτεί το ίδιο το φυτό της αγαύης για να ωριμάσει, είτε πρόκειται για επτά, είτε για είκοσι χρόνια. Ένας σεβασμός που γίνεται αντιληπτός από την υποχρέωση να διατηρήσουν και να εκφράσουν στο απόλυτο τα πρωτογενή αρώματα της πρώτης ύλης, μέσα από τα προϊόντα του The Lost Explorer. Ο Enrique de Colsa μεταφέρει τη γνώμη αρκετών καταναλωτών που δοκίμασαν τη νέα τεκίλα: «Έχει τη γεύση που πρέπει να έχει μια τεκίλα» (“sabe a lo que debe saber el tequila”).

Αν τα παραπάνω σας φαίνονται υπερβολικά, μην απορείτε. Άλλωστε η αγορά τα τελευταία χρόνια, κυρίως εξαιτίας της αυξημένης ζήτησης —και όχι μόνο— έχει κατακλυστεί από τεκίλες που λίγο-πολύ… δεν έχουν τη γεύση τεκίλας! Επιπροσθέτως, με αυτό το «φαινόμενο» ως αφετηρία έχει ξεκινήσει και ένα από τα μεγαλύτερα debate των τελευταίων δεκαετιών στην κατηγορία, αυτό για τα (επιτρεπόμενα) πρόσθετα συστατικά στην τεκίλα, αλλά και για το additive-free «κίνημα». Στην ερώτησή μου αν αυτό το debate έχει βλάψει τελικά ή ωφελήσει την κατηγορία εν γένει, αλλά και την άποψη και αντίληψη των καταναλωτών για αυτή, ο Enrique de Colsa είναι αποστομωτικός: «Ανέκαθεν επιτρέπονταν πρόσθετα συστατικά στην παραγωγή της τεκίλας, απλώς πλέον πιστεύω πως γίνεται κατάχρηση. Ως εκ τούτου, τα προϊόντα μας είναι όλα additive-free».

Enrique de Colsa και Γιάννης Κοροβέσης

Ένα ακόμη ζήτημα για το οποίο προκύπτουν κατά καιρούς συζητήσεις, είναι αυτό της βιωσιμότητας της βιομηχανίας εν γένει, ειδικά με την αυξημένη ζήτηση και παραγωγή και με δεδομένο το ότι η καλλιέργεια του φυτού της αγαύης είναι μονοκαλλιέργεια. Ο Enrique de Colsa αναγνωρίζει πως είναι δύσκολο να απαντήσει εκ μέρους όλης της βιομηχανίας, καθώς κάθε εταιρεία και κάθε brand γνωρίζει τα δικά του όρια και τις δυνατότητές του, όμως δηλώνει πως ως The Lost Explorer, έχουν δεσμευθεί να διατηρούν τις διαδικασίες τους απολύτως βιώσιμες. 

Τον ρωτώ ξανά για την τεκίλα του The Lost Explorer και συγκεκριμένα για τον τίτλο της, για αυτό το Edición No.1, αναρωτιέμαι αν θα υπάρξει συνέχεια ή κάποιο νέο, καινοτόμο προϊόν που μπορεί να μας εκπλήξει, κάτι ενδεχομένως σαν τη Don Julio 70 —πνευματικό του τέκνο. Μου εξηγεί πως αρχικά, ο σκοπός ήταν να υπάρχει οπτική συνοχή με τις ετικέτες του μεσκάλ —όλες φέρουν έναν αριθμό. Όσο για τα νέα προϊόντα, πέρα από τη reposado η οποία είναι ήδη έτοιμη, αλλά δεν έχει ακόμη παρουσιαστεί στην αγορά, δεν μπορεί να αποκαλύψει κάτι άλλο. 

Ο de Colsa σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, παραμένει κουλ, προσιτός και προσγειωμένος, φαίνεται πως διαθέτει την ταπεινότητα εκείνων που έχουν «οργώσει» τα χωράφια, που έχουν ιδρώσει πλάι στον αποστακτήρα. Όμως εκείνος έχει και μια φυσική αύρα όταν είναι με κόσμο, άλλωστε έχει ταξιδέψει αρκετά στην επαγγελματική του καριέρα. Παίρνω το θάρρος και τον ρωτώ για το σημείο που πιστεύει ο ίδιος πως «κερδίζεται» η φήμη ενός προϊόντος, στο χωράφι, στο αποστακτήριο ή στο αεροπλάνο ταξιδεύοντας και εξερευνώντας νέες αγορές. Και βέβαια που απολαμβάνει εκείνος καλύτερα να απασχολείται. Μου απαντά πως το χωράφι και το αποστακτήριο, εκεί δηλαδή που συντελείται όλη η «μαγεία» της παραγωγής, είναι τα μέρη που με διαφορά απολαμβάνει περισσότερο να εργάζεται. Στη συνέχεια όμως, περήφανος για αυτά που δημιουργήθηκαν, το να έχεις την ευκαιρία να τα επικοινωνείς, αποτελεί έναν απολαυστικό τρόπο για να μοιράζεσαι το πάθος (σου).

Ο Enrique de Colsa στα Μετέωρα

Έχοντας κάνει την έρευνά μου για τον Enrique de Colsa, τον ρωτώ για τα Μετέωρα, έναν —κατά δήλωσή του— από τους πλέον αγαπημένους του ταξιδιωτικούς προορισμούς στον κόσμο. Με διακόπτει ενημερώνοντάς με πως τον έχει επισκεφθεί ήδη τρεις φορές μέχρι σήμερα και πως σκοπεύει να το κάνει ξανά. Ο Enrique άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια έχει δημιουργήσει ουκ ολίγες φιλίες στη χώρα μας, τις οποίες τιμά με τις συχνές του επισκέψεις στην Ελλάδα. «Έλληνες και Μεξικανοί έχουν τόσα πολλά κοινά· μια ιδιαίτερη σχέση με τη γαστρονομία —από τα street tacos και τον γύρο, μέχρι τα Μισελενάτα εστιατόρια—, διαθέτουν εξαιρετικά μπαρ, φανταστικές παραλίες και ζωντανές πόλεις. Οι λαοί μας είναι φιλικοί και χαρούμενοι, αγαπούν να μοιράζονται φαγητό, ποτό, μουσική και παραδόσεις, όμως ταυτόχρονα διαθέτουν και μια βαθιά θρησκευτική και πνευματική φύση.»

Με αυτές τις όμορφες κουβέντες ολοκληρώσαμε τη συνάντησή μας, λίγο πριν κλείσει και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον ιβέντ, στο οποίο γνωρίσαμε την τεκίλα του The Lost Explorer. Είμαι σίγουρος πως ο Enrique θα επιστρέψει στην Ελλάδα και μάλιστα σύντομα. Για το μόνο που δεν θα πόνταρα, είναι αν θα το κάνει για διακοπές ή για κάποιο νέο προϊόν του brand. Σε κάθε περίπτωση, τόσο ο ίδιος όσο και οι τεκίλες του θα είναι πάντα ευπρόσδεκτοι.