Ζύθος και σκέψεις στην πρώτη βιομηχανική πόλη της Ευρώπης.

Επιστρέφοντας, κάθε φορά, από κάποιο ταξίδι, συνήθως απολαμβάνω την πτήση γράφοντας. Με χαλαρώνει και παράλληλα το αντιμετωπίζω σαν καταγραφή του προσωπικού μου ημερολογίου σκέψεων και συναισθημάτων.

Είχα καιρό λοιπόν να ταξιδέψω στο Ηνωμένο Βασίλειο και το πλήρωμα του χρόνου με βρήκε στη Γηραιά Αλβιώνα, μετά από αρκετά χρόνια. Βρέθηκα βορειοδυτικά στο Μάντσεστερ, μια πόλη με πλούσια βιομηχανική και εμπορική ιστορία αλλά και έντονη μουσική και ποδοσφαιρική παράδοση.

Το όνομα Μάντσεστερ προέρχεται από το αρχαίο ρωμαϊκό όνομα Μαμούκιο (Mamucium), αναφερόμενο και ως Μαγκούνιο (Mancunium), όνομα ενός οχυρού τους στη Βρετανία, που έχει, ως όνομα, κελτικές ρίζες. Σε παλαιότερα ελληνικά κείμενα, του 19ου ή των αρχών του 20ού αιώνα, απαντάται με την ονομασία Μαγχεστέρη, Μαγχεστρία αλλά και Μαγκεστρία.

Στο Μάντσεστερ, μεταξύ άλλων, βρίσκονται και μερικές από τις πιο επιδραστικές νέες μικροζυθοποιίες του Ηνωμένου Βασιλείου. Cloudwater, Τrack, Seven bro7hers είναι μερικές μόνο από αυτές, ενώ εκεί βρίσκεται και το ξενοδοχείο-ζυθοποιείο της Brewdog.

Αφορμή για το άρθρο που διαβάζετε στάθηκε το «μούδιασμά» μου εμπρός στη σκηνή της μπίρας της πόλης, το ότι δεν ένιωσα την παραμικρή επιθυμία να επισκεφθώ κάτι που λίγο πολύ ξέρει τι να περιμένει. Βιομηχανικοί χώροι, μίνιμαλ σχεδιασμός, μοντέρνα τέχνη, άπειρες neipa, hipsters, φασαίοι, τσιτάτες ατάκες σε αφίσες ή φώτα νέον και γενικά όλο αυτό το «πακέτο» που πλέον πρέπει(;) να αντιπροσωπεύει μια μικροζυθοποιία την σύγχρονη εποχή.

Νιώθω μετά από όλα αυτα τα χρόνια στον χώρο του ζύθου, γεμάτος από εμπειρίες τέτοιου τύπου. Πιστεύω πως δεν έχουν να μου προσφέρουν κάτι και δυστυχώς το διαπίστωσα με λύπη. Λύπη γιατί φτάνεις στο συμπέρασμα πως ό,τι ήταν κάποτε επανάσταση, σήμερα αποτελεί νόρμα. Όπως πολλά πράγματα, ή ίσως και όλα στη ζωή θα σκεφτεί κάποιος, κάνουν τον κύκλο τους. Δε διαφωνώ, όμως είναι σκληρή η στιγμή της διαπίστωσης. Προς θεού, δεν κρίνω κάποιον που βρίσκει νόημα ή ουσία σε όλα αυτά, μιλάω καθαρά προσωπικά.

Από την άλλη τώρα, ένιωσα πιο οικεία σε παλιές, ιστορικές, συνοικιακές παμπ, εκεί που οι τοίχοι έχουν γραμμένη ιστορία δεκαετιών, ίσως και αιώνων. Εκεί που δε θα δοκιμάσεις άλλη μια neipa με τους γνωστούς λυκίσκους, αλλά με διαφορετική ετικέτα. Εκεί που θα αφεθείς στην ιστορία του χώρου και θα δοκιμάσεις ένα τοπικό cask ale ή έναν τοπικό μηλίτη. Εκεί που οι θαμώνες δεν έχουν συνωστιστεί εξαιτίας μιας κάποιας εφαρμογής και, πιο βασικό, εκεί που ο κόσμος δεν αποβλακώνεται πάνω από μια οθόνη κάνοντας κριτική μέσω μιας γουλιάς και κυνηγώντας ηλεκτρονικά σήματα και βραβεία.

Η Old Wellington Pub

[Η Old Wellington Inn είναι η πιο παλιά παμπ του Μάντσεστερ και ένα από τα πιο χαρακτηριστικά σημεία της πόλης. Χτισμένη το 1552, με το εντυπωσιακό ξύλινο (tudor style) αρχιτεκτονικό της στιλ, μεταφέρει τον επισκέπτη σε μια άλλη εποχή. Παρά τις καταστροφές και τις μετακινήσεις που υπέστη μέσα στους αιώνες, η παμπ διατηρεί την αυθεντική ατμόσφαιρά της και παραμένει ένα από τα πιο αγαπημένα σημεία για μπίρα, παραδοσιακό φαγητό και ταξιδιώτες που θέλουν να νιώσουν τον παλμό της ιστορίας του Μάντσεστερ.]

——————–

Ίσως αυτά τα συναισθήματα μου θύμισαν γιατί ασχολήθηκα εξ αρχής με αυτόν τον χώρο και παράλληλα μου δημιουργήθηκε η νοσταλγία μιας πιο αγνής εποχής. Σε μια εποχή που η εμπορευματοποίηση κάθε επανάστασης έχει γίνει κανονικότητα, εγώ συνεχίζω να πιστεύω πως η αυθεντικότητα δεν κατασκευάζεται και φυσικά δεν εξαγοράζεται.