Πόσο (καλά) τελικά ακούς στα Listening bar της Αθήνας;

Η ιστορία, η φιλοσοφία και η ουσία ενός χώρου που βάζει τον ήχο και το ποτό στη σωστή τους θέση, ενός αυθεντικού listening bar στην Αθήνα, ξεκινούν τον Ιούνιο του 2021, εν μέσω υγειονομικής κρίσης. Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στο αγαπημένο μου Δουβλίνο, πήρα την απόφαση να παίξω το παιχνίδι του επιχειρείν στην Αθήνα. Από αυτή την απόφαση γεννήθηκε μια ιδέα που συνδύαζε το κλασικό μπαρ με τον ποιοτικό ήχο. Έτσι γεννήθηκε το Finos Audiophile Bar.

Ο χώρος είναι κρυμμένος και σκοτεινός, μέσα σε μια στοά εμπορικού κέντρου στην Αγία Παρασκευή, με βαριά αύρα, αφού για πάνω από δυο δεκαετίες φιλοξενούσε το «μπαρ με τα κορίτσια» της γειτονιάς. Παρότι αρχικά φάνταζε παράταιρος για την περιοχή, με τον καιρό κατάφερε να χτίσει μια σχεδόν προσωπική σχέση με το 90% των επισκεπτών του.

Έχει τις ατέλειές του, δεν θα καυχηθεί ποτέ για την ακραία κάβα του, όμως παράλληλα θα καλύπτει έξυπνα τις απαιτήσεις, ενώ δε θα σερβίρει ποτέ ούτε φαγητό, ούτε καφέ.

Τι έχει λοιπόν; Έχει εμπειρία. Είναι δύσκολο να βρεις το Finos Audiophile Bar, αλλά όταν τα καταφέρνεις και μπαίνεις μέσα, αφήνεσαι στον κόσμο του και αφήνεις τον δικό σου απέξω.

Τον τελευταίο χρόνο βλέπω, και μ’ αρέσει, πολλούς χώρους που βαφτίζονται listening bar επενδύουν στον ήχο. Στριφογυρίζουν βινύλια, έχουν line-up με DJs, παλαιά ηχοσυστήματα, αισθητική που ξεχωρίζει. Όμως —ας μη γελιόμαστε— η ακουστική εμπειρία είναι συχνά μέτρια, ο κόσμος συνωστίζεται σε πεζόδρομους και εξωτερικούς χώρους, λειτουργούν all-day και σερβίρουν φαγητά κάθε είδους. Έτσι, ο όρος listening bar κατέληξε να σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που πραγματικά περιγράφει.

Στο Finos Audiophile Bar ποτέ δεν χρησιμοποίησα αυτόν τον όρο και δεν με αφορούν ούτε οι τάσεις, ούτε οι σαρκασμοί άρθρων που κατά καιρούς σχολιάζουν το φαινόμενο αρνητικά. Για μένα, ένα “audiophile bar” οφείλει να είναι αυτό που περιγράφεται σε δύο φράσεις· σωστή ακουστική και μπαρ. Μόνο μπαρ. Δεν έχει σημασία αν παίζει μόνο βινύλια ή ψηφιακά αρχεία, σε κάθε όμως περίπτωση δε μπορεί να επιτρέπει τις φωνές και το άτακτο seating, δεν μπορεί να δέχεται άτομα κάτω των 18, δεν γίνεται να εξυπηρετεί σε εξωτερικούς χώρους και βέβαια δεν προσφέρει «παραγγελιές», DJ, πίτσα, μπέργκερ ή σουβλάκια.

Αντίθετα, ένα audiophile bar οφείλει να διατηρεί την ιδιωτικότητα των επισκεπτών του και των συζητήσεών τους μέσω της σωστής ακουστικής μελέτης του χώρου, να προάγει την ορθή χρήση του αλκοόλ, να παρέχει μια ολοκληρωμένη εμπειρία ευχαρίστησης και, πάνω απ’ όλα, να ανταποδίδει τον σεβασμό που παίρνει.

Μα, μήπως δεν θα «έπρεπε» να είναι έτσι όλα τα μπαρ;

Ή μήπως αυτά δεν τα έχω ήδη γράψει σε ένα παλαιότερο άρθρο με τίτλο «Κοινωνική ψυχολογία στα μπαρ»;