Υπάρχουν άραγε στέκια στην Αθήνα σήμερα; Έξι Αθηναίοι γράφουν.

Λίνα Γιάνναρου – δημοσιογράφος, Καθημερινή

Κάθε φορά που η βαριεστημένη Gen Z υπάλληλος στα Στάρμπακς γράφει το όνομά μου στον φραπουτσίνο, σόρυ στο μάτσα λάτε εννοώ, νιώθω ότι με κοροϊδεύει. Οσο είναι καφές ο φραπουτσίνο άλλο τόσο είναι οικειότητα η φατσούλα κάτω από το «Ελίνα». («Λίνα» της λέω κάθε φορά αλλά δεν εννοεί να το αφομοιώσει.) Είναι βαρύ το ποτήρι που πρέπει να πιούμε οι GenXers —no pun intended. Η γενιά που μεγάλωσε με το πρότυπο του Cheers, με τα μαγαζιά μικρές πατρίδες, δηλαδή, εκεί όπου «everybody knows your name», αρκείται σήμερα στην επιφανειακή, την φτιαχτή ζεστασιά των αλυσίδων.

Στ’ αλήθεια, υπάρχει ένα κενό στην καρδιά πολλών εξ ημών που γεννηθήκαμε στα ‘70s-‘80s και οδεύουμε σιγά σιγά (πολύ σιγά) προς τα 50. Ωραία τα after work drinks, ωραία τα company events, πώς λέγονται, οι ταβέρνες την Κυριακή και οι προσεκτικά μελετημένες και προγραμματισμένες έξοδοι με φίλους στο νέο hot μαγαζί της Αθήνας, στο σλοτ 8-10, αλλά κάτι μας λείπει. Ο,τι ήταν το μπαρ της Βοστόνης για τους θαμώνες του στο Cheers, ό,τι σήμαινε το diner Peach Pit στο Μπέβερλι Χιλς για το Μπράντον και τη Μπρέντα ή το Central Perk στη Νέα Υόρκη για τα Φιλαράκια. Με τους δικούς μας φίλους αποχωριστήκαμε μετά τις σπουδές με την υπόσχεση «στα ίδια μέρη να ξαναβρεθούμε», αλλά τελικά ο καθένας πήγε αλλού.

Στα χρόνια, υπήρξαν περίοδοι που κολλήσαμε με κάποιο μαγαζί. Είτε γιατί κάποιος φίλος δούλευε εκεί ή γιατί η τότε παρέα το αγαπούσε είτε γιατί απλώς βόλευαν οι συντεταγμένες του. Η σχέση όμως δεν είχε γερές βάσεις και το «στέκι» ξεχνιόταν όταν πέρναγε η μπογιά του, άλλαζαν οι παρέες, μετακόμιζε η δουλειά. Μετά ήρθε και η κρίση και αποτέλειωσε τα όνειρο για το μπαρ που θα στέγαζε τα όνειρά μας. Άρχισε να είναι πεπερασμένος ο αριθμός των τζιν τόνικ που μπορούσε να υποστηρίξει το πορτοφόλι μας και μια μέρα απλώς το νήμα με τα στέκια μας κόπηκε οριστικά.

Κάπως έτσι, σήμερα, με το όνομά μας μας ξέρουν μόνο στο γυμναστήριο και την παιδική χαρά, άντε και στο κομμωτήριο. Ακόμα πιο συχνό το ραντεβού με την πάρτη μας μπροστά στον υπολογιστή με ανοιχτό το chat gpt που τουλάχιστον έχει μάθει να με λέει «Λίνα».

Λίνα Γιάνναρου