Υπάρχουν άραγε στέκια στην Αθήνα σήμερα; Έξι Αθηναίοι γράφουν.

Χάρης Νικολακάκης – Εκδότης των BELL

Στέκια στην Αθήνα υπήρχαν, υπάρχουν και πάντα θα υπάρχουν. Αυτό που ίσως να διαφέρει στην Αθήνα, σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες είναι η σταθερότητα, η διαχρονικότητα. Είναι λίγα τα μπαρ, τα εστιατόρια, που μετράνε δεκαετίες λειτουργίας. Γι’ αυτό και τα περισσότερα στέκια αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς, ανάλογους μ’ εκείνους που αλλάζει και η πόλη. Μην ξεχνάμε και μια βασική παράμετρο. Πριν είκοσι χρόνια η Αθήνα δεν ήταν ο παγκόσμιος τουριστικός προορισμός που είναι σήμερα —και μάλιστα χειμώνα-καλοκαίρι. Αυτό έχει και ως αποτέλεσμα να αλλάζει τόσο ο χαρακτήρας των καταστημάτων, όσο και η «τοπογραφία» τους. Δηλαδή, πριν από δύο δεκαετίες θεωρώ πως ήταν πολύ περισσότερα τα στέκια στο κέντρο της Αθήνας —δηλαδή τα μέρη όπου μπορούσες να πας και να σε γνωρίζουν, να έχεις το δικό σου τραπέζι και να επιστρέφεις ξανά και ξανά. 

Σήμερα, εκ των πραγμάτων, τα στέκια με την παραπάνω έννοια εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά κυρίως σε περιοχές όπου οι επισκέπτες της πόλης, οι τουρίστες, δεν αποτελούν τον κύριο όγκο της πελατείας τους. Γιατί, πόσο «στέκι» μπορείς να νιώσεις, για παράδειγμα, ένα κατά τ’ άλλα υπέροχο rooftop bar με θέα την Ακρόπολη, όπου οι παρέες εναλλάσσονται μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα; Ή ένα εστιατόριο που σήμερα λέγεται Χ και έχει μεσογειακή κουζίνα και αύριο θα λέγεται Ψ και θα έχει ασιατική; 

Το στέκι προϋποθέτει οικειότητα, γνώριμες φυσιογνωμίες, να σε ξέρει ο άλλος με το όνομά σου, να θυμάται τι πίνεις, να γνωρίζει τι τρως και τι όχι, τις συνήθειές σου. Αυτά δεν αλλάζουν, είναι αδιαπραγμάτευτα. Αλλάζουν όμως οι προσδοκίες. Πριν είκοσι χρόνια, η οικειότητα και η σταθερότητα έφταναν για να γίνει ένα μέρος στέκι. Σήμερα, θέλεις και ποιότητα. Θέλεις εξειδίκευση, σωστό σέρβις, επαγγελματισμό.

Η Αθήνα λοιπόν δε σταμάτησε ποτέ να έχει στέκια. Απλώς, το να βρεις σήμερα το «δικό σου», θέλει λίγο παραπάνω ψάξιμο.

Χάρης Νικολακάκης