Υπάρχουν άραγε στέκια στην Αθήνα σήμερα; Έξι Αθηναίοι γράφουν.

Μπάμπης Δούκας – δημοσιογράφος (Esquire Greece και Αθηνόραμα)

Αν και το ανθρωπολογικό μωσαϊκό της πόλης έχει διαφοροποιηθεί αρκετά από τότε που (πρωτο)θυμάμαι τον εαυτό μου σε αυτήν, 20+ χρόνια πριν, θα τολμήσω να πω πως ναι, υπάρχουν σήμερα στέκια στην Αθήνα. Θέτω ως σημείο αναφοράς την αλλαγή στο «κοινό» της Αθήνας, καθώς μοιραία αυτό επηρεάζει και τα μέρη όπου ο οποιοσδήποτε βγαίνει για να χαλαρώσει ή να διασκεδάσει.

Αν δεχτούμε, λοιπόν, τον ορισμό του στεκιού ως εκείνο το σημείο όπου επιστρέφεις, με το οποίο νιώθεις μια σύνδεση, που σε «χωρά» δίχως την παραμικρή αίσθηση πίεσης ή awkwardness – όπως θα έλεγαν και στο χωριό μου – όταν το επισκέπτεσαι σόλο, που σου βγάζει, ρε παιδί μου, την αίσθηση της όποιας οικειότητας, τότε προφανώς και η απάντησή μου είναι θετική. Για να το κάνω και λίγο πιο απόλυτο, μάλλον λιγότερα από πριν – αυτό κι αν είναι παράδοξο, με τόσα ανοίγματα τα τελευταία χρόνια. Αλλά μάλλον με ευρύτερο, ποιοτικότερο σύμπαν – από κάθε άποψη.

Από την άλλη, τα πράγματα στις αρχές της χιλιετίας ήταν πιο έντονα, και πολλά από όσα ζητούσε κάποιος τότε έμοιαζαν εντελώς διαφορετικά από αυτά που ψάχνει σήμερα. Για παράδειγμα, θυμάμαι πολλούς να ακολουθούν το κλασικό δόγμα: «πάμε κάπου που έχει δυνατή μουσική και γκόμενες/γκόμενους». Κάπου που θα δούμε και θα μας δουν. Το τι θα έπινες δεν είχε και τόση σημασία. Δε βγάζω τον εαυτό μου απ’ έξω από όλα τα παραπάνω.

Ίσως, όμως, αυτή να είναι μια ερώτηση που σηκώνει (και) εντελώς υποκειμενικές απαντήσεις. Προσωπικά, θυμάμαι να θεωρώ στέκια τα μέρη όπου θα πήγαινα με παρέα, με τους φίλους μου ή όπου θα ένιωθα άνετα σε ένα πρώτο ραντεβού. Αλλά δύσκολα θα τα επισκεπτόμουν, τότε, για ένα ποτό μόνος — π.χ. για να χαλαρώσω μετά τη δουλειά. Κάτι που κάνω τώρα.

Οπότε, για να συνοψίσω: πριν 20 χρόνια, το see and be noticed, ο «θόρυβος», η αίσθηση πως είσαι μέσα στα πράγματα. Σήμερα, μέρη που νιώθεις οικεία, που αισθάνεσαι ευπρόσδεκτος περνώντας την είσοδο. Και μέρη όπου ό,τι μπαίνει στο ποτήρι σου δεν κακοποιεί ούτε το στομάχι, ούτε το μυαλό σου.

Μπάμπης Δούκας