Έξι Αθηναίοι ονειρεύονται και περιγράφουν το ιδανικό beach bar!

Ποιο είναι το ιδανικό beach bar, με ρώτησε ο Γιάννης. Το «καθόλου beach bar» του απάντησα. Ήμουν πολύ σίγουρος ότι δεν του είχε λείψει η αδιέξοδη αρνητικότητά μου, όπως άλλωστε δεν έλειψε και σε εσάς, και δεν μου έλειψε και εμένα. Έχω καταλάβει ότι είναι μάλλον ένας ρόλος που προβάλλει το Εγώ μου, προκειμένου να προστατευτεί από τον διαρκή φόβο να μην πληγωθεί, όπως ρητά έμαθε από τα νεανικά του χρόνια ότι συμβαίνει αν «χαλαρώσει τα λουριά». Τέλος πάντων, ο Γιάννης δεν ρώτησε «Πώς αντιμετωπίζεις τα παιδικά σου τραύματα, που κουβαλάς από μικράτα σου, άλλοτε συνειδητά και άλλοτε ασύνειδα», οπότε αποφάσισα να δεχθώ ότι μπορεί να υπάρχει beach bar που να πλησιάζει το ιδανικό και να απαντήσω στο ερώτημά του.

Παρότι λοιπόν για μένα, πράγματι, ιδανικό beach bar είναι το καθόλου beach bar —και σαν ονοματοθεσία δεν είναι κακό, «Katholou Beach Bar», «-Τι λες, πάμε ν’ αράξουμε Katholou;», ή «-Θα περάσεις καθόλου από Katholou;» «-Θα τα πούμε Katholou, θα έρθεις;», αναγνωρίζω σαφώς ότι έχει τα πλεονεκτήματά του το να έχεις κοντά σου κάποιον οργανωμένο πολιτισμό. Γιατί -ναι, μετά τα ψυχολογικά ας περάσουμε και στα κοινωνικοπολιτικά- αν υπάρχει κάτι που με απωθεί περισσότερο από μια οργανωμένη παραλία, αυτό είναι σίγουρα η λογική «Δεν τα φτιάχνουν πια όπως παλιά», συνήθως ως απόρροια μιας ακόμα textbook performance του ανθρώπινου εγωισμού που δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι τα πράγματα και οι καιροί αλλάζουν, ενώ αναπόφευκτα εμείς μεγαλώνουμε και έχουμε περιορισμένο capacity να ακολουθήσουμε τις αλλαγές.

Το beach bar δεν πρέπει να είναι loud. Αυτό είναι βέβαιο. Δεν χρειάζεται ούτε να φαίνεται πολύ, ούτε να ακούγεται. Μπορεί δηλαδή, άλλωστε συμβαίνει κατά κόρον, αλλά σε τέτοια περίπτωση προσωπικά κάνω μεταβολή, παίρνω τα κουβαδάκια μου και πάω σε άλλη παραλία, κυριολεκτικά. Στόχος είναι να απολαύσεις τη θάλασσα, τη φύση και το μπάνιο, οπότε τόσο το μπαρ όσο και το προσωπικό του πρέπει να αντιλαμβάνονται ότι εδώ δεν θα είναι αυτοί το επίκεντρο. Ναι, ακόμα και ο μπάρμαν –και όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι για έναν μπάρμαν να φωτίζει κάτι περισσότερο από αυτόν, ακόμα και αν αυτό είναι ο ήλιος -pun intended.

Από εκεί και πέρα, θα ήθελα να ξέρω ότι η ομάδα του beach bar, από τον ιδιοκτήτη ως τους εργαζόμενους, αντιλαμβάνεται τα αυτονόητα. Σεβασμός στο περιβάλλον, άρα όσο το δυνατό μικρότερο συνολικό αποτύπωμα, καθαριότητα και έμφαση στην υγιεινή. Όχι, δεν θεωρώ ότι η άμμος είναι «βρώμα», ούτε χρειάζεται να χαθεί η ξεγνοιασιά του καλοκαιριού, αλλά δεν μπορεί να είναι ανεκτό το να σουλατσάρουν παντού ανεμοδαρμένα σκουπίδια, να μην γίνεται καν προσπάθεια για ανακύκλωση, να περπατάς και να κολλάς σε χυμένα τόνικ, ή οι τουαλέτες να είναι σαν πασαλειμμένα μωρά που έφαγαν για πρώτη φορά καρπούζι –αντί για καρπούζι μπορείτε να βάλετε ουσία της αρεσκείας σας.

Θέτε να πάμε και στα πιο τεχνικά; Ένα καλό beach bar –όπως και κάθε μπαρ, θα πρέπει να βρει έναν τρόπο να έχει καλό πάγο. Για να μπορεί να φτιάξει στοιχειωδώς αξιοπρεπή ποτά και αξιοπρεπή καφέ. Οκ, όλοι αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες σε αυτό, αλλά μου ζητήθηκε να περιγράψω «το ιδανικό», δεν μου είπαν «Κάνε μια ρεαλιστική περιγραφή από τα σκ@τ@ που σερβίρει η πλειονότητα». Θα έπρεπε να έχει και «καλό» καφέ, όχι 70-30 αράμπικα-ρομπούστα, και ας γνωρίζουμε όλοι ότι δεν θα μπορεί να ρυθμίζει μύλο κάθε φορά που αλλάζει ο άνεμος και η υγρασία, για αυτό άλλωστε λίγο πιο πάνω ανέφερα τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια –ο καθένας μας θα βάλει τον πήχη εκεί που θέλει.

Συνολικά, αν όχι καθόλου beach bar, τότε ένα σχεδόν αόρατο speakeasy beach bar, που κάνει τα βασικά στον τομέα του ποτού (δεν χρειάζεται να φτιάξεις… signature συνταγές που η κρυσταλλική ζάχαρη έχει αντικατασταθεί από καστανή, και η τεκίλα από μεσκάλ, γκώσαμε) και στον τομέα του φαγητού (αν αποφασίσεις να σερβίρεις σαμπάνια με φράουλες και σαντιγί καλό είναι να βάλεις ένα τόπινγκ από  τρούφα σοκολάτας, που θα κάνει και την άμμο που θα τρως σε κάθε μπουκιά να φαίνεται λιγότερο). Σίγουρα περισσότερα από τα βασικά θα πρέπει να κάνει στον τομέα της καθαριότητας και της εύρυθμης λειτουργίας.

Και μετά, ξύπνησα, και με έχει κάψει και ο ήλιος…

Αχιλλέας Αναστασόπουλος – δημοσιογράφος