Έξι Αθηναίοι ονειρεύονται και περιγράφουν το ιδανικό beach bar!

Το ιδανικό beach bar…

Δεν χρειάζεται να βρίσκεται στην καλύτερη παραλία του κόσμου, ούτε στο πιο όμορφο νησί.

Δεν χρειάζεται να είναι πολύ μεγάλο, ούτε να μένει ανοικτό μέχρι τα ξημερώματα.

Δεν χρειάζεται να σε ξέρουν με το όνομά σου ούτε να σε ρωτάνε «το συνηθισμένο;», μόλις κάθεσαι.

Δεν χρειάζεται να έχει ατελείωτη λίστα με κοκτέιλ ούτε να χρειάζεσαι μισή ώρα για να μελετήσεις τις signature εμπνεύσεις του μπαρτέντερ.

Δεν χρειάζεται να έχει ιδιαίτερα προσεγμένο διάκοσμο.

Πρέπει όμως απαραίτητα να χαρακτηρίζεται από τα ακόλουθα:

1. Κυρίαρχο το ξύλο στη μπάρα, στα σκαμπό, στα τραπέζια, στις καρέκλες —όχι μέταλλο, όχι γυαλί και, φυσικά, όχι πλαστικό.
2. Η κάβα πρέπει να είναι προσεγμένη: αν δούμε frozen daiquiri καταψύκτη, τότε μάλλον θα φύγουμε τρέχοντας. Αλλά αν δούμε και Captain Morgan… το ίδιο θα κάνουμε. Θέλουμε ποικιλία σε ρούμι, από διάφορες περιοχές και οπωσδήποτε από τις πρώην Γαλλικές αποικίες.
3. Η cocktail list πρέπει οπωσδήποτε να βασίζεται στο ρούμι και να μην αγνοεί τις κλασικές επιλογές: ας έχει μερικές tiki «ψαγμενιές», αλλά αν δεν φτιάχνεις τέλειο mojito… τι διάολο beach bar είσαι;
4. Low & no: δεν είναι θέμα μόδας, είναι ζήτημα ουσίας —οι επισκέπτες του μπαρ που δεν θέλουν να πιούν αλκοόλ, πρέπει να έχουν επιλογές και δεν εννοούμε το ζαχαρόνερο που βαφτίζεται nojito ή μία virgin paloma χωρίς τεκίλα, δηλαδή… σκέτο grapefruit soda. Απαιτείται φαντασία.
5. Ελληνικά αποστάγματα: δεν πρέπει να απουσιάζουν. Οπωσδήποτε ούζο (αρκούν 3-4 ετικέτες, αλλά πρέπει να είναι οι σωστές  —δεν νοείται ελληνικό καλοκαίρι χωρίς ούζο!
6. Μπίρες: και εδώ χρειάζεται και ποικιλία και πολλές ελαφριές μπίρες από ελληνικές μικροζυθοποιίες
7. Food bites: το beach bar δεν πρέπει ποτέ να είναι εστιατόριο, αλλά δεν γίνεται και να μην έχει 4-5 βασικά πιάτα. Η «ποικιλία αλλαντικών» ΔΕΝ πρέπει να είναι ένα εξ αυτών.
8. Νερό: μην το γελάτε καθόλου. Μόλις κάτσεις σε ένα beach bar, πρέπει με έναν μαγικό τρόπο να προσγειωθεί μπροστά σου ένα ποτήρι νερό με πάγο. Αφήστε για μετά τις ερωτήσεις “still or sparkling?”. Πρώτα ξεδιψάμε και μετά ρωτάμε!

Με τα παραπάνω, εξασφαλίζει κανείς ποιοτική κάβα, ποικιλία στα αποστάγματα, φιλόξενα καθίσματα και βασικό σέρβις. Πάμε τώρα στα δύσκολα:

Α. Location: δεν έχει σημασία αν είναι στην Αττική, στην Πελοπόννησο ή στη Σαντορίνη – σημασία έχει να βρίσκεται σε σημείο, ώστε να μην έχεις επαφή με τον υπόλοιπο πολιτισμό. Δεν θέλουμε συγκλονιστική θέα, αλλά δεν θέλουμε να βλέπουμε αυτοκίνητα, μηχανές, τσιμέντο, κτίρια, ντους κ.ο.κ. Θέλουμε να βλέπουμε θάλασσα και ουρανό.

Β. Look & Feel: προαναφέραμε το «ξύλο» —γενικά ένα beach bar καλό είναι να παραπέμπει σε… beach bar, δηλαδή στην κουλτούρα του Ειρηνικού Ωκεανού. Μπαμπού, ψάθες, ανεμιστήρες οροφής και, πάνω από όλα, να μη νιώθει ο πελάτης ότι είναι σε κλειστό χώρο —τα πόδια του πρέπει να πατάνε σε στρωμένη άμμο ή σε κατάστρωμα ξύλου. Οτιδήποτε άλλο απορρίπτεται.

Γ. Μουσική: βασικά εδώ θα κοπούν οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, υποψήφιοι. Από τη μία η ένταση (δεν είναι κλαμπ το beach bar, είναι μπαρ!), από την άλλη το ύφος. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες το 2025. Πρέπει το μαγαζί να έχει τις δικές του προσωποποιημένες playlists με το απόλυτα crossover ρεπερτόριο: exotica, Beach Boys, cool jazz, downtempo electronica, oldies, bossa nova, dub/reggae, όλα μπλεγμένα με διαρκή ταξίδια στο χρόνο, τις ηπείρους και τους ήχους. Αποφεύγουμε διά ροπάλου τις ακουστικές διασκευές 80s τραγουδιών. Η μουσική πρέπει να είναι λόγος να παραγγέλνεις και δεύτερο ποτό, όχι να βιάζεσαι να τελειώσεις το πρώτο!

Ορίστε και το σχετικό !

Δ. Χαμόγελο: ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι! Όποιος δουλεύει σε ένα beach bar, δεν παύει να τρέχει να εξυπηρετήσει ανθρώπους που ενδιαφέρονται να χαλαρώσουν και τίποτε άλλο. Ακόμα και αν στραβώσει για κάποιο λόγο… δεν πρέπει να το δείξει!

Photo credits: Κατερίνα Σωτηροπούλου
Styling: Πλάτων Λαμπρόπουλος

Ε. Καφές: ναι, ξέρω, «εδώ είναι μπαρ κύριε, όχι καφενείο», αλλά στις παραλίες πηγαίνει κανείς από νωρίς και καλό είναι να μην έχει μόνον μπίρες ως επιλογή στις 11 προ μεσημβρίας. Επιβάλλεται ένας καλός cold brew και γενικά ένας διαλεγμένος καφές από κάποιο από τα δεκάδες roasteries της χώρας. Δεν επιτρέπεται καφές που βρίσκουμε στα ράφια σούπερ μάρκετ.

Ευπρόσδεκτα, αλλά όχι προαπαιτούμενα, για να μην κατηγορηθούμε ότι ζητάμε ουτοπικά πράγματα:

i. Η πελατεία να συνδυάζει ντόπιους και τουρίστες σε μία λειτουργική αναλογία

ii. Το κάπνισμα να επιτρέπεται μεν, αλλά α. σε συγκεκριμένη ζώνη, β. εξαιρείται το ηλεκτρονικό τσιγάρο. Λυπάμαι, θα χρειαστεί να περάσετε έξω.

iii. Ο μπαρτέντερ να φοράει πρωτότυπα Hawaiian shirts!

iv. Να απαγορεύονται οι ανοικτές ακροάσεις στα κινητά.

Αυτά νομίζω θα αρκούσαν. Προφανώς και είναι ανέφικτο ένα τέτοιο μαγαζί —σίγουρα δεν υπάρχει και αυτό δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Οπότε, αν επιβληθεί να ρίξω τα standards μου, θα περιοριστώ σε ένα μόνο: όποιος καλός άνθρωπος το έχει ή το τρέχει, να απεχθάνεται τον όρο «μπιτσόμπαρο».

Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού!

Σπήλιος Λαμπρόπουλος – consultant/curator – The Page Turners