John Gakuru: «Τα μπαρ είναι καταφύγια, καμία εφαρμογή δε μπορεί να τα αντικαταστήσει»

Αυτό το άρθρο είναι διαθέσιμο επίσης στα: Αγγλικα

Δε χρειάζεται πολύ ώρα, μιλώντας με τον John Gakuru, για να καταλάβει κανείς το ποιόν και την αξία του συνομιλητή του. Προσγειωμένος και ταπεινός, παθιασμένος και οραματιστής, αυθεντικός, με βιογραφικό που απλώνεται σε τέσσερις ηπείρους και που θα ζήλευε οποιοσδήποτε από τον χώρο μας, ταξίδια σε όλο τον κόσμο, εμπειρίες, διεθνή καταξίωση και ανεπιτήδευτη ευγένεια. Είχα την ευκαιρία να τον συναντήσω στο φετινό Athens Bar Show και να μιλήσουμε για τον χώρο των ποτών, το Tales of the Cocktail Foundation, την αφρικανική σκηνή των μπαρ και για τον ίδιο.

Την πρώτη φορά που μιλήσαμε, λίγο πριν φύγει για Κένυα, χώρα από όπου αντλεί την καταγωγή του, ανυπομονούσε να την επισκεφθεί. Τη δεύτερη, μόλις είχε γυρίσει, τον ένιωσα «πλήρη» συναισθημάτων, χορτάτο, γνήσια ευχαριστημένο. «Ήδη έκλεισα τα επόμενά μου ταξίδια εκεί», μου είπε.

Ο ταλαντούχος κύριος John Gakuru

Το βιογραφικό του John Gakuru είναι εντυπωσιακό. Στα 23 του βρέθηκε να διευθύνει το ξακουστό LAB bar στο λονδρέζικο Σόχο, ένα από εκείνα τα πρώτα που ευθύνονται για την αναγέννηση της κουλτούρας των κοκτέιλ μπαρ, φυτώριο για μερικούς από τους πιο σπουδαίους τύπους του χώρου και σημείο συνάντησης των πρώτων διεθνών barflies, εκεί στις αρχές του 2000! Λίγα χρόνια αργότερα, υπήρξε από τους πρώτους global brand ambassador (Sagatiba) με τόσο έντονο αποτύπωμα στην κοινότητα. Σήμερα, τρέχει τη δική του συμβουλευτική εταιρεία, την Coruscent co., δουλεύοντας με brand ποτών από όλο τον κόσμο, ενώ την ίδια στιγμή, χρηματίζει μέλος του συμβουλίου του Ιδρύματος Tales of the Cocktail.

Όταν τον ρώτησα αν και πώς η αφρικανική του καταγωγή (Κένυα) έχει επηρεάσει τη δουλειά και το έργο του, μου εξήγησε πως αντιλαμβάνεται το θεμελιώδες αποτέλεσμά της: «Κάθε φορά που επιστρέφω στην Κένυα, σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι», μου είπε. «Είναι τόσο εύκολο να παρασυρθεί κανείς από τα υλικά αγαθά και τις επιφανειακές απολαύσεις, όμως η Κένυα με κρατά προσγειωμένο και συγκεντρωμένο μόνο σε εκείνα που έχουν πραγματική σημασία. Επίσης, πιστεύω πως το work ethic μου οφείλεται στην καταγωγή μου, είμαι σίγουρος πως αυτό το κομμάτι του DNA μου που σχετίζεται με αυτήν, με οδηγεί σαν μια πυξίδα ηθικής.»

Και τί άραγε χρειάζεται η αφρικανική σκηνή των μπαρ για να κάνει το παραπάνω βήμα, για να βγει μπροστά στη σκηνή και να λάμψει; Τον ρώτησα αν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο, ένα αφρικανικό συστατικό που θα καθιερωθεί σε μπαρ παγκοσμίως, μερικά μπαρ που θα μπουν στη λίστα με τα 50 καλύτερα του κόσμου ή κάποιος Αφρικανός που θα κερδίσει σε κάποιον από τους μεγάλους διαγωνισμούς κοκτέιλ ή αν χρειάζεται κάτι άλλο;

Ο John Gakuru μίλησε για το σπουδαίο ταλέντο της Κένυας και τις μοναδικές και ιδιαίτερες πρώτες ύλες της. Αλλά επέμεινε, πως η αναγνώριση οφείλει να προέλθει θεμελιωδώς, μέσα από τη διαρκή, τη εγγενή και ανεπιτήδευτη αριστεία. «Η αναγνώριση έρχεται όταν η δουλειά γίνεται με πάθος και σκοπό και βέβαια με συνέπεια», μου ξεκαθάρισε. Για τον John δεν είναι σωστό να κυνηγάς τα βραβεία και την επιβράβευση, παρά να τελειοποιήσεις όλες τις θεμελιώδεις αξίες του επαγγέλματος, όπως και τις βασικές τεχνικές του, από την εξυπηρέτηση των καλεσμένων, ως τις καθημερινές διαδικασίες της βάρδιας, κι έτσι, η αναγνώριση θα έρθει μόνη της.

Ο John εδώ και κάποια χρόνια άλλωστε, έχει ξεκινήσει το mentorship σε Κενυάτες μπαρτέντερ, ενθαρρύνοντάς τους να επικεντρωθούν πρωτίστως στην τέχνη τους, παρά στην διεθνή αναγνώριση.

Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ και στον ρόλο του John Gakuru στο Ίδρυμα Tales of the Cocktail, παραδέχεται πως αδιαμφισβήτητα αποτελεί εκ των πλέον σπουδαίων για τον ίδιο. Ως μέλος του διοικητικού του συμβουλίου, χειρίζεται πρωτοβουλίες του που αφορούν την ευεξία των επαγγελματιών, ζητήματα συμπερίληψης, αλλά και εκπαίδευσης. Προγράμματα του Ιδρύματος όπως το ‘’Beyond the Bar’’, η ψηφιακή πλατφόρμα του οποίου σχεδιάστηκε πριν αρκετά χρόνια για να υποστηρίξει τους μπαρτέντερ σε οτιδήποτε τους αφορά και για θέματα ‘πέρα από το μπαρ’, αποτελούν για τον John σπουδαίες ευκαιρίες για μπαρτέντερ από όλο τον κόσμο.

Όπως στις περισσότερες δουλειές, έτσι και στη δική μας, όλοι μας προσπαθούμε να διατηρήσουμε ακέραιες και υγιείς τις σχέσεις μας, την οικογένειά μας και όλα τα πράγματα που αγαπάμε. Μόνο που στην εστίαση όλα είναι λίγο ή πολύ πιο δύσκολα, καθώς εργαζόμαστε βράδια, σε άμεση επαφή με αλκοόλ, κι έτσι, αν αποφασίσουμε ότι θα μείνουμε σε αυτόν τον χώρο, οφείλουμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, οφείλουμε να προσέχουμε την φυσική και πνευματική μας ευεξία, όπως και το περιβάλλον μας. Το πρόγραμμα ‘’Beyond the Bar’’ παρέχει πληροφορίες, συγκεντρωμένη γνώση, αλλά και εργαλεία για να στηρίξει του επαγγελματίες του μπαρ, έξω από το μπαρ τους! Πραγματικά, η Claire Warner έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, έχει αφήσει μια εκπληκτική παρακαταθήκη, κάτι που όλοι μπορούν να διαπιστώσουν αν απλώς περιηγηθούν στην ιστοσελίδα του ‘’Tales of the Cocktail’’.

«Γιατί το Tales δεν αφορά μόνο στα κοκτέιλ», μου εξηγεί. «Το Tales δημιουργεί πόρους που διασφαλίζουν ότι η κοινότητά μας μπορεί να αναπτυχθεί και να ευημερήσει, τόσο επαγγελματικά, όσο και σε προσωπικό επίπεδο. Βασιζόμαστε στη στήριξη των εταιρειών που σπονσοράρουν το Ίδρυμα και στους συνεργάτες μας, προκειμένου να καταφέρουμε να εμφανιστούμε ειλικρινώς στις κοινότητες του μπαρ τόσο μέσα στις ΗΠΑ, αλλά και σε κάθε χώρα. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να καταλάβεις την κάθε χώρα, την κάθε κοινότητα και τις ανάγκες της. Έτσι, συνεργαζόμαστε με επαγγελματίες που ζουν και εργάζονται σε διαφορετικές χώρες, ούτως ώστε να μην υποθέτουμε απλώς τι χρειάζονται, αλλά να κατανοούμε τους στόχους τους, τις ανάγκες τους και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.»

Ένα από τα πλέον αξιομνημόνευτα, παρ’ όλα αυτά, σημεία της συνομιλίας μας, ήταν όταν ο John Gakuru, εξέφρασε την πεποίθησή του για την ουσία της φιλοξενίας. Σε μια εποχή που ορίζεται από την τεχνολογία και τις εφαρμογές της, βλέπει τα μπαρ και τα εστιατόρια ως ιερούς χώρους, ως καταφύγια, όπου οι άνθρωποι μπορούν να συνδεθούν με τρόπους που καμία εφαρμογή ή αλγόριθμος δεν μπορεί να αντιγράψει.

«Η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να βοηθήσει με την απογραφή των μπαρ μας ή ενδεχομένως για να μας κρατάει τα λογιστικά βιβλία», μου είπε, «όμως δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αντικαταστήσει τα καταφύγια που δημιουργούμε για τους ανθρώπους, ώστε να μαζεύονται όλοι παρέα, να γιορτάζουν και να μοιράζονται τις πιο προσωπικές τους στιγμές.»

Παρόλο που τελικά και όπως παραδέχθηκε, το smartphone και τα σόσιαλ μίντια υπήρξαν τελικά η πιο επιδραστική αλλαγή στον χώρο των μπαρ την τελευταία εικοσαετία: «άλλαξαν εντελώς το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της εστίασης και της φιλοξενίας. Και δε λέω πως άλλαξε μόνο προς το χειρότερο, δε θα πω μόνο ότι πλέον ο καθένας μπορεί να αισθάνεται και να είναι κριτικός μπαρ και εστιατορίων, δημοσιογράφος, φωτογράφος και κινηματογραφιστής ή απλώς να μοιράζεται την άποψή του με τους φίλους του για το κάθε μέρος που επισκέπτεται. Θα φέρω όμως και ένα άλλο παράδειγμα: η πλειονότητα της νεότερης γενιάς δε θέλει να πρωταγωνιστεί ακόμη και στα πιο παρεΐστικα βιντεάκια κάτω από την επήρεια του αλκοόλ, δε θέλουν για κάποιον λόγο τα παιδιά να βγαίνουν μεθυσμένοι, να εκτίθενται. Όμως, καθώς το smartphone αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι τους, αποφάσισαν να μειώσουν την κατανάλωση αλκοόλ, ώστε να αποφεύγουν τέτοιες συνθήκες.»

Καθώς η κουβέντα μας όδευε προς το τέλος της, δε μπορούσα να μην τον ρωτήσω για τα μελλοντικά του σχέδια. Είχα διαβάσει σε μια άλλη συνέντευξή του ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα χρήματα, κάτι που του το επισήμανα, διερωτώμενος πώς φαντάζεται τον εαυτό του σε δέκα χρόνια και σε τί μετερίζι.

«Όχι, να μην παρεξηγηθώ», απάντησε αμέσως. «Δεν είχα πει ακριβώς πως δε με ενδιαφέρουν τα χρήματα, αλλά ότι τα μισώ, σιχαίνομαι να διαπραγματεύομαι και να τα χρησιμοποιώ, σιχαίνομαι αυτό στο οποίο μας μετατρέπουν, σιχαίνομαι να πρέπει να βρίσκω νέους τρόπους για να βγάζω χρήματα, αλλά προφανώς, αναγνωρίζω ότι τα χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε στη ζωή μας. Θα ήθελα όμως, εκεί κοντά στη συνταξιοδότησή μου, να μη χρειάζεται να εργάζομαι έχοντας τα χρήματα στο μυαλό μου. Σαφώς θα εργάζομαι μέχρι να μη μπορώ να το κάνω, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα θέλω να το κάνω με τα χρήματα έξω από την εξίσωση, θέλω να κάνω πράγματα που απολαμβάνω αληθινά και να μη χρειάζεται να μιλήσω ποτέ για αυτά.»

Και τί του έχει μείνει για να κάνει, άραγε, μετά από δέκα χρόνια; Αν κάποιος το μάντεψε, του βγάζω το καπέλο. Εγώ το υποψιαζόμουν κι ο John Gakuru μου το επιβεβαίωσε. Ετοιμάζει ήδη ένα απόσταγμα στην Κένυα, από συστατικά της χώρας του, ένα απόσταγμα που δε θα μοιάζει με κανένα άλλο, άρα… ετοιμάζεται να γίνει παραγωγός -αυτές τις πληροφορίες κατάφερα μόνο να αντλήσω σχετικά!

John, αν διαβάσεις αυτές τις αράδες μέσα από το Google Translate, σ’ ευχαριστώ ειλικρινώς.