Που χάθηκε άραγε το Galliano; 

 Το πάλαι ποτέ αγαπημένο λικέρ της δεκαετίας του ‘70, φαίνεται πως εδώ και αρκετά χρόνια έχει χάσει την αίγλη του.

Υπήρξε ο απόλυτος πρωταγωνιστής των 70’s, μιας δεκαετίας που από τον καπνό που παρήγαν τα fog machine και το άφθονο γκλίτερ δεν ξεχώριζαν και πολλές φιάλες στα ράφια των ντισκομάγαζων και των μπαρ. Το Galliano όμως ήταν εκεί, έστεκε αγέρωχο και πάντα στα ψηλότερα ράφια των μπαρ, αφού λόγω μεγέθους δε χωρούσε στα πιο χαμηλά. Αλλά καθώς η εποχή της ντίσκο ξεθώριαζε, οι ουρανίσκοι μας εξελίσσονταν και ο γλωσσοδέτης του ‘’Harvey Wallbanger’’ σταμάτησε να ψυθιρίζεται στα χείλη των θαμώνων των μπαρ, κάπως έτσι πλέον και το Galliano έφυγε από τη μόδα. Σε κάθε περίπτωση, το ιταλικό, θρυλικό ποτό, που έλαβε κάποτε τον τίτλο του λικέρ με τις υψηλότερες πωλήσεις στην Αμερική, έχει ιστορία μεγαλύτερη του αιώνα και, αν μη τι άλλο, αξίζει ένα αποκλειστικά δικό του αφιέρωμα.

Galliano, η γέννηση ενός (ακόμα) θρύλου

To Galliano γεννήθηκε το 1896 από τον Ιταλό αποσταγματοποιό Arturo Vaccari στην πόλη του Λιβόρνο. Θέλοντας να τιμήσει έναν ήρωα από τον πρώτο Ιταλο-Αιθιοπικό πόλεμο, τον στρατηγό Giuseppe Galliano, του έδωσε το όνομά του. Το όνομα του Giuseppe Galliano, πριν κοσμήσει την πανύψηλη φιάλη του ιταλικού αυτού λικέρ, είχε προλάβει να χαραχθεί στα κατάστιχα της ιταλικής ιστορίας, με τα ανδραγαθήματά του, σπουδαιότερο από τα οποία ήταν αυτό της πολιορκίας της Αιθιοπικής πόλης του Macallè, όπου κατάφερε και κράτησε το φρούριο Enda Jesus για περισσότερο από έναν μήνα, έχοντας υπό τις διαταγές του ένα ιταλικό τάγμα και ενάντια σε πολυάριθμες αφρικανικές δυνάμεις.

Ο Giuseppe Galliano όμως, εκτός από εξαιρετικές ικανότητες στην μάχη, λέγεται πως είχε και μια αδυναμία στα ιταλικά λικέρ. Η συνταγή μάλιστα του Arturo Vaccari λέγεται πως βασίστηκε εν πολλοίς στα συστατικά που περιείχε ένα λικέρ που ο Giuseppe Galliano κουβαλούσε πολύ συχνά μαζί του. Η ιστορία του brand δε, ταυτίζει το χαρακτηριστικό, χρυσοκίτρινο χρώμα του, με την περίοδο του πυρετού του χρυσού που κορυφώθηκε στην Καλιφόρνια και χάρισε και στην πολιτεία της Αμερικής το παρατσούκλι «Χρυσή Πολιτεία» —ήταν αυτή που συγκέντρωσε χιλιάδες άνδρες από όλο τον κόσμο, βάζοντάς τους να ψάχνουν για χρυσό!

Τριάντα διαφορετικά βότανα και μπαχαρικά περιείχε η αυθεντική συνταγή του Vaccari, μεταξύ αυτών αστεροειδή γλυκάνισο, άρκευθο, λεβάντα, μέντα, κανέλα και βέβαια βανίλια, η οποία έγινε το σήμα κατατεθέν του, με το χαρακτηριστικό της άρωμα.

Η παραγωγή του περιλάμβανε πολλαπλές αποστάξεις και εκχυλίσεις, με διάφορες παρτίδες οι οποίες αναμειγνύονταν μαεστρικά για να δημιουργήσουν δύο διαφορετικές εκφράσεις, το Galliano L’ Autentico στους 42,3% αλκοολικούς βαθμούς, και το Galliano Vanilla στους 30% και με πιο έντονο το άρωμα βανίλιας.

Τα φαντεζί 70’s

Η δημοτικότητα του brand κορυφώθηκε στη δεκαετία του ‘70, πρωτίστως εξαιτίας του Harvey Wallbanger, για το οποίο έχω αναφερθεί εκτενώς εδώ. Έφερε μάλιστα κάποια στιγμή του Galliano στην κορυφή των λικέρ που εισάγονται στην Αμερική, με —κρατηθείτε— 500,000 κιβώτια τον χρόνο! Παρ’ όλα αυτά, και δυστυχώς για το Galliano, κάποια στιγμή οι προτιμήσεις των καταναλωτών άλλαξαν, ο κόσμος σταμάτησε να παραγγέλνει Harvey Wallbanger και καθώς δεν είχε πολυχρησιμοποιηθεί σε άλλα πολύ γνωστά κοκτέιλ, οι πωλήσεις του μειώθηκαν και η γοητεία του έσβησε, περνώντας στη λίστα με τα ψιλο-ξεχασμένα ποτά.

Η ταφόπλακα ίσως μπήκε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ‘80, όταν η συνταγή του άλλαξε· το Galliano μείωσε την πολυπλοκότητά του και αύξησε την περιεκτικότητα σε ζάχαρη, προσπαθώντας να αφομοιώσει το trend για πιο γλυκερά ποτά. Μέχρι τη δεκαετία του 2000, οι περισσότεροι μπάρμαν είχαν ήδη αρχίσει να το αποφεύγουν ή δεν γνώριζαν καν τι ακριβώς είναι και πώς χρησιμοποιείται. Στην Ελλάδα, άντεξε μέχρι και την τηλεοπτική εποχή των «Απαράδεκτων» —θα μου ταίριαζε αν είχε δηλαδή ακόμη και κάποια αναφορά εκει

Το Galliano σήμερα

Κάποια στιγμή το Galliano προσπάθησε να επανεφεύρει τον εαυτό του, αυξάνοντας το εύρος του portfolio του, πρωτίστως με το Galliano Espresso και το Galliano L’ Aperitif. Μάλιστα όταν εξαγοράστηκε από την εταιρεία Lucas Bols επανήλθε η αυθεντική συνταγή του L’ Autentico,  όμως έχω την εντύπωση πως ήταν ήδη πλέον αργά και πως είχε πλέον χάσει το τρένο του πως αντιλαμβάνεται πλέον ένα λικέρ στην παγκόσμια αγορά των ποτών, περνώντας στη σφαίρα των «παλιακών», παρά των πιο κλασικών, προϊόντων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ενώ 40-50 χρόνια πριν, η πλειονότητα των μπάρμαν πάντα κατάφερνε να βρίσκει τρόπους για να χωρέσει η μακρόστενη φιάλη του στα ράφια των μπαρ τους, ενώ πλέον σπάνια θα βρείτε κάποιο να τα κοσμεί. Καλώς ή κακώς, τα πιο ψηλά ράφια σήμερα καταλαμβάνονται από άλλες, εξίσου μακρόστενες φιάλες, η πλειονότητα όμως των οποίων αφορά premium τεκίλες!

Το Galliano πάντως δεν είναι κακό προϊόν και μάλιστα, κατά την προσωπική, ταπεινή μου άποψη, είναι και αρκετά ευέλικτο αν κάποιος θελήσει να το χρησιμοποιήσει σε κοκτέιλ. Ίσως όμως να πλήρωσε το ότι βασίστηκε σχεδόν αποκλειστικά σε ένα και μόνο κοκτέιλ, το οποίο κάποια στιγμή εξέπεσε, σε μια εποχή βέβαια που ούτως ή άλλως, η δημιουργικότητα των μπάρμαν δεν υπήρξε το δυνατό τους στοιχείο.

Υπάρχουν ελπίδες να αναστηθεί; Ναι, γιατί όχι; Είδατε άλλωστε τι έγινε πρόσφατα με το γαλλικό Chartreuse, του οποίου τα ετήσια αποθέματα εξαντλούνται πλέον εν ριπή οφθαλμού. Ποιος ξέρει, μπορεί ενδεχομένως να δημιουργήσει κάποιος μπάρμαν κάποιο σπουδαίο κοκτέιλ με Galliano στη συνταγή ή ακόμη και να κυκλοφορήσει κάποιο trend στο tik tok με αυτό.