Μια ασυνήθιστη γευστική δοκιμή

Υποψιάζομαι πως ορισμένοι θα νιώθουν ότι τους έχουμε ζαλίσει εσχάτως με το σέρι, αλλά η αλήθεια είναι πως, το αγαπάμε πολύ και έχουμε βαλθεί να το επικοινωνήσουμε σε όλο τον κόσμο. Το μεγάλο σεμινάριο σέρι που διοργάνωσε, σχεδόν ένα χρόνο πριν, το BitterBooze υπήρξε για μένα μια πραγματική αποκάλυψη, που φανέρωσε το μαγικό κόσμο του ενισχυμένου οίνου και με πέταξε κατευθείαν στα βαθιά. Ήταν λίγες μόνο μέρες μετά από την πρώτη Παγκόσμια Εβδομάδα Σέρι, αυτήν του 2014, που διοργανώθηκε σε μπαρ, εστιατόρια, οινοποιεία και λέσχες ανά τον κόσμο και που σκοπό της είχε να υμνήσει το ιδιαίτερο αυτό ισπανικό κρασί.

Η φετινή Παγκόσμια Εβδομάδα, ήρθε αφού είχε προηγηθεί ένα ταξίδι μου στο Χερέθ, μια ακόμα προσωπική αποκάλυψη σχετικά με το σέρι. Αυτή τη φορά αποφάσισα να εμπλεκώ πιο προσωπικά. Στο Noel, όπου εδράζω επαγγελματικά, ολόκληρη την εβδομάδα πραγματοποιούσαμε «πτήσεις» γευσιγνωσίας για τους καλεσμένους μας, μαζί με την Romate, δίνοντας τους την ευκαιρία να γνωρίσουν πολλές από τις εκφάνσεις του σέρι. Επίσης, οργανώθηκε μια κλειστή γευστική δοκιμή με σέρι από την προσωπική μου συλλογή, με πολύ περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων. Περί αυτής πρόκειται λοιπόν…

Η γευσιγνωσία μας διοργανώθηκε στο υπέροχο κελάρι του, πάντα φιλόξενου, CV distiller και είχε την αρωγή των εξαιρετικών συνδαιτυμόνων, Σταύρου Μουστάκα Οκταποδά, Σωτήρη Γεωργίου, Χρύσας Γιατρά, Γιοβάννας Λύκου, Ιωάννας Καραγιάννη, Μιχάλη Λέπουρα και Τίμου Σπανού, οι οποίοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα μου. Μάλιστα, κάποιοι έφεραν μαζί και δικά τους «διαμαντάκια» που έκαναν παρέα στα υπόλοιπα καλούδια μας.

Στα της δοκιμής όμως…

Το πρώτο σέρι που δοκιμάσαμε ήταν από τον οίκο Williams & Humbert, πρωτοπόρο και πρωτοστάτη στις vintage (añada) εμφιαλώσεις. Το υπέροχο Fino en Rama, είναι ένα αφιλτράριστο vintage του 2001, αρκετά μακριά από τα συνηθισμένα fino, κυρίως όσον αφορά στην οξειδωτική του «μύτη», αλλά και στη μυρωδιά από τον χαρακτηριστικό μύκητα flor, με τον οποίο έχει εμφιαλωθεί.

Στη μύτη μας έδωσε μια ελαφριά αίσθηση «γλύκας» από τα αρώματα πορτοκαλιού, αλλά και μια αίσθηση ψωμιού, με πράσινη πιπεριά και με πολύ μεγάλη πολυπλοκότητα. Στο στόμα το βρήκαμε αρκετά αλμυρό και «ξηροκαρπάτο».  Ένα εξαιρετικό σέρι, στους 16,5 αλκοολικούς βαθμούς.

Στους ίδιους βαθμούς, δοκιμάσαμε και ένα madeira που είχε φέρει η Χρύσα, καθαρά για λόγους σύγκρισης, από τον οίκο Henriques ‘n’ Henriques, παλαιωμένο για πέντε χρόνια. Αρκετά «κλειστή» η μύτη του, με γεύση γλυκού ψωμιού στο στόμα και εντελώς διαφορετικό από τα σέρι.

Συνεχίσαμε με ένα amontillado, μέσης ηλικίας τριάντα ετών (VORS) από τον μπουτίκ οίκο Tradicion, στους 19,5 αλκοολικούς βαθμούς. Ένα εξαιρετικά πολύπλοκο ενισχυμένο κρασί με ροδάκινα, βερίκοκα, πεπόνια, ψημένα μήλα, κυδώνια και ξηρούς καρπούς να ξεπηδούν από το ποτήρι και να χορεύουν μαζί με αρώματα καπνού. Στο στόμα αρκετά αλμυρό, με πικάντικη επίγευση. Δοκιμάστε το σίγουρα!

Το La Bota de Oloroso 46 που ανοίξαμε μετά, του Equipo Navazos, στους 20,5 αλκοολικούς βαθμούς, μας έδωσε εντελώς διαφορετικά αρώματα. Παρόλη τη μέτριας έντασης μύτη του, συναντήσαμε εσπεριδοειδή, ταμπάκο, κηρήθρα, μαρμελάδα φρούτων, τοστ, αποξηραμένο τριαντάφυλλο, μπαχάρια και θυμάρι. Στο στόμα ήταν πιο έντονο με ξηρούς καρπούς, πικάντικη επίγευση και αρκετά ευδιάκριτη την οξείδωση του.

Το διαμαντάκι που είχε φέρει ο σιορ Σταύρος έκανε τότε την εμφάνιση του. Το medium sweet Oloroso solera 1842 από τον οίκο Valdespino, με 7% περιεκτικότητα σε Pedro Ximenez, είχε ίσως τα πιο οξειδωτικά αρώματα από όλα. Λόγω του PX συναντήσαμε αρκετές νότες από σταφίδες, καραμέλα και αποξηραμένα φρούτα. Ένα ημίξηρο oloroso με ασυνήθιστα υψηλή οξύτητα και εξαιρετική επίγευση.

Σειρά είχε ένα πολύ σπάνιο vintage, από τον Williams & Humbert ξανά, το Oloroso añadas 2001, στους 20,5 αλκοολικούς βαθμούς. Καβουρδισμένοι ξηροί καρποί, σοκολάτα, εσπρέσο και καραμέλα. Στο στόμα βρήκαμε παστέλι και εσπρέσο μαζί με ποπ κορν. Υπέρκομψο και μοναδικό. Κυνηγήστε το!

Η σχετικά σπάνια και πολύ ιδιαίτερη κατηγορία palo cortado, είχε άξιο εκπρόσωπο στο τραπέζι μας το Leonor, από τον οίκο Gonzalez Byass, «λάφυρο» και αυτό του πρόσφατου ταξιδιού μου στο Χερέθ. Το «μύτη amontillado, στόμα oloroso» που λένε για τα palo cortado επιβεβαιώθηκε στο απόλυτο, με αρώματα φλούδας πορτοκαλιού και μύκητα flor, με το στόμα να περιέχει βοτανικά στοιχεία και επιπλέον όλα τα τυπικά ενός oloroso. Είχε επίσης μια πολύ ωραία πικρή επίγευση.

Σιγά σιγά είχαμε κάνει προθέρμανση για τα πιο γλυκά σέρι της βραδιάς. Το εξαιρετικό Lustau East India, στους 20 αλκοολικούς βαθμούς, μας οδηγούσε στο φινάλε, με αρώματα σταφίδας, σύκου, χαρουπιού και χουρμά, μελιού, ξηρών καρπών και καραμέλας. Στο στόμα, οι σταφίδες ήταν ακόμα πιο έντονες, και η (αυξημένη) γλυκύτητα ισορροπούσε μαεστρικά με την οξύτητα, σε ένα εξαιρετικά «δεμένο» κρασί. Ένα ονειρεμένο σέρι!

Τη δοκιμή μας όφειλε να κλείσει ένα Pedro Ximenez, και είχα επιλέξει το Old & Plus της Romate, με μέση ηλικία παλαίωσης κρασιών τα είκοσι χρόνια (VOS), στους 16 αλκοολικούς βαθμούς. Μια γροθιά από σταφίδες στη μύτη, καπνός, πολύπλοκες βοτανικές νότες και ένα αρκετά κρεμώδες σώμα με μπαχαρένιο τελείωμα. «Μαγεία πάνω σε παγωτό», αναφωνήσαμε όλοι καθώς έκλεινε αυτή η μαγική βραδιά.

Και του χρόνου!